Obstacle to experiencing reality

What is the greatest obstacle to experiencing reality?  

Identification with your mind, which causes thought to become compulsive. Not
to be able to stop thinking is a dreadful affliction, but we don't realize this because
almost everybody is suffering from it, so  it is considered normal. This incessant
mental noise prevents you from finding that realm of inner stillness that is inseparable
from Being. It also creates a false mind-made self that casts a shadow of fear and
suffering. We will look at all that in more detail later.
        The  philosopher  Descartes believed that he had found the most fundamental
truth when he made his famous statement: "I think, therefore I am." He had, in fact,
given expression to the most basic error: to equate thinking with Being and identity
with thinking. The compulsive thinker, which means almost everyone, lives in a state
of apparent separateness, in an insanely complex world of continuous problems and
conflict, a world that reflects the ever-increasing fragmentation of the mind.
Enlightenment is a state of wholeness, of being "at one" and therefore at peace. At
one with life in its manifested aspect, the world, as well as with your deepest self and
life unmanifested - at one with Being. Enlightenment is not only the end of suffering
and of continuous conflict within and without, but also the end of the dreadful
enslavement to incessant thinking. What an incredible liberation this is!
        Identification  with  your  mind  creates an opaque screen of concepts, labels,
images, words, judgments, and definitions that blocks all true relationship. It comes
between you and yourself, between you and your fellow man and woman, between
you and nature, between you and God. It is this screen of thought that creates the
illusion of separateness, the illusion that there is you and a totally separate "other."
You then forget the essential fact that, underneath the level of physical appearances
and separate forms, you are one with all that is. By "forget," I mean that you can no
longer feel this oneness as self-evident reality. You may believe it to be true, but you
no longer know it to be true. A belief may be comforting. Only through your own
experience, however, does it become liberating.
15        Thinking has become a disease. Disease happens when things get out of balance.
For example, there is nothing wrong with cells dividing and multiplying in the body,
but when this process continues in disregard of the total organism, cells proliferate
and we have disease.
        Note: The mind is a superb instrument if used rightly. Used wrongly, however, it
becomes very destructive. To put it more accurately, it is not so much that you use
your mind wrongly - you usually don't use it at all. It uses you. This is the disease.
You believe that you are your mind. This is the delusion. The instrument has taken
you over.

        I don't quite agree. It is true that I do a lot of aimless thinking, like most people,
but I can still choose to use my mind to get and accomplish things, and I do that all
the time.
        Just because you can solve a crossword puzzle or build an atom bomb doesn't
mean that you use your mind. Just as dogs love to chew bones, the mind loves to get
its teeth into problems. That's why it does crossword puzzles and builds atom bombs.
You have no interest in either. Let me ask you this: can you be free of your mind
whenever you want to? Have you found the "off" button?

        You mean stop thinking altogether? No, I can't, except maybe for a moment or
two.
        Then  the mind  is  using  you. You are unconsciously identified with it, so you
don't even know that you are its slave. It's almost as if you were possessed without
knowing it, and so you take the possessing entity to be yourself. The beginning of
freedom is the realization that you are  not the possessing entity - the thinker.
Knowing this enables you to observe the entity. The moment you start watching the
thinker, a higher level of consciousness becomes activated. You then begin to realize
that there is a vast realm of intelligence beyond thought, that thought is only a tiny
aspect of that intelligence.  You also realize that all the things that truly matter -
beauty, love, creativity, joy, inner peace - arise from beyond the mind. You begin to
awaken.
Freeing yourself from your mind
What exactly do you mean by "watching the thinker"?
When someone goes to the doctor and says, "I hear a voice in my head," he or she
will most likely be sent to a psychiatrist.  The fact is that, in a very similar way,
16virtually everyone hears a voice, or several  voices, in their head all the time: the
involuntary thought processes that you don't realize you have the power to stop.
Continuous monologues or dialogues.
        You have probably come across "mad" people in the street incessantly talking or
muttering to themselves. Well, that's not much different from what you and all other
"normal" people do, except that you don't do it out loud. The voice comments,
speculates, judges, compares, complains, likes, dislikes, and so on. The voice isn't
necessarily relevant to the situation you  find yourself in at the time; it may be
reviving the recent or distant past or  rehearsing or imagining possible future
situations. Here it often imagines things going wrong and negative outcomes; this is
called worry. Sometimes this soundtrack is accompanied by visual images or "mental
movies." Even if the voice is relevant to the situation at hand, it will interpret it in
terms of the past. This is because the voice belongs to your conditioned mind, which
is the result of all your past history as well as of the collective cultural mind-set yo

http://www.mindwell.be/ebooks/thepowerofnow.pdf

സാംഖ്യയോഗം – ജ്ഞാനേശ്വരി ഭഗവദ്ഗീത

http://sreyas.in/jnaneshwari-samkhya-yogam-61-72

ശ്ലോകം 64
രാഗദ്വേഷവിമുക്തൈസ്തു
വിഷയാനിന്ദ്രിയൈശ്ചരന്‍
ആത്മവശ്യൈര്‍വിധേയാത്മാ
പ്രസാദമധിഗച്ഛതി.

അര്‍ത്ഥം:
എന്നാല്‍ ജിതമാനസനായ ഒരുവന്‍ തന്റെ നിയന്ത്രണത്തില്‍ വര്‍ത്തിക്കുന്ന ഇന്ദ്രിയങ്ങളില്‍കൂടി പ്രീതിയോ വെറുപ്പോ ഇല്ലാതെ വിഷയങ്ങളെ അനുഭവിക്കുന്നവനായാലും അവന് മനസ്സമാധാനത്തെ അനുഭവിക്കാന്‍ ഇടവരുന്നു.

ഭാഷ്യം:
അതുകൊണ്ട് ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളെ മുഴുവന്‍ പുറന്തള്ളണം. അപ്പോള്‍ ക്രോധവും വെറുപ്പും സ്വയമേവ നശിക്കും. അല്ലയോ പാര്‍ത്ഥാ, ഒരു പ്രധാനകാര്യം കേള്‍ക്കുക. കോപവും വെറുപ്പും നശിക്കുമ്പോള്‍ ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍ ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളെ ആസ്വദിച്ചാലും യാതൊരു അപചയവും ഉണ്ടാകുകയില്ല. സൂര്യന്‍ തന്റെ കിരണങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ജഗത്തിലുള്ള ശുദ്ധവും അശുദ്ധവുമായ എല്ലാ വസ്തുക്കളെയും സ്പര്‍ശിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ആ സമ്പര്‍ക്കം സൂര്യനെ ഒരിക്കലും മലിനപ്പെടുത്തുകയില്ല. അതുപോലെ, ഒരുവന്‍ കാമക്രോധങ്ങളില്‍നിന്ന് മുക്തനായി ആത്മാനന്ദത്തില്‍ മുഴുകിയിരിക്കുമ്പോള്‍ അവന്‍ ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളില്‍ നിസ്സംഗനായിരിക്കും. ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങള്‍ അവനില്‍ നിന്ന് വ്യതിരക്തമല്ലെന്നുള്ള അവബോധം അവനുണ്ടായാല്‍ പിന്നെ അതെങ്ങനെ അവനെ നശിപ്പിക്കും? ജലത്തിന് ജലത്തിനെ മുക്കികൊല്ലാന്‍ പറ്റുമോ? എങ്കില്‍ മാത്രമേ നിഷ്ണാതനായ ഒരുവനെ ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍ക്ക് കീഴടക്കാന്‍ കഴിയൂ. ഇപ്രകാരം ശുദ്ധആത്മസ്വരൂപത്തില്‍ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ഒരുവന്‍ സ്ഥിരബുദ്ധിയാണെന്നറിഞ്ഞാലും.

ശ്ലോകം 65
പ്രസാദേ സര്‍വദുഃഖാന‍ാം
ഹാനിരസ്യോപജായതേ
പ്രസന്നചേതസോ ഹ്യാശു
ബുദ്ധിഃ പര്യവതിഷ്ഠതേ

അര്‍ത്ഥം:
മനസ്സമാധാനമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ അവന്റെ സകല ദുഖങ്ങളും ശമിക്കുന്നു. എന്തെന്നാല്‍ ശാന്തമാനസന്റെ ബുദ്ധി ക്ഷണത്തില്‍ സ്ഥിരമായി ഭാവിക്കുന്നു.

ഭാഷ്യം:
കേള്‍ക്കുക. ഇടതടവില്ലാതെ മനസ്സ് പ്രസന്നമായിരിക്കുമ്പോള്‍ ലോകത്തിലുള്ള യാതൊരു ദുഖവും അവിടെ പ്രവേശിക്കുകയില്ല. ഉദരത്തില്‍ത്തന്നെ പീയൂഷത്തിന്റെ ഉറവിടമുള്ള ഒരാള്‍ക്ക്‌ ദാഹമോ വിശപ്പോ അനുഭവപ്പെടാത്തതുപോലെ, പ്രസന്നമായ മനസ്സില്‍ എങ്ങനെയാണ് വ്യസനം കടന്നുകൂടുന്നത്? ബ്രഹ്മാനന്ദത്തില്‍ മുഴുകിയിരിക്കുന്ന ഹൃദയത്തിന് എങ്ങനെ ഭീതിയുണ്ടാകും? അവന്റെ ബുദ്ധി സ്വാഭാവികമായി പരബ്രഹ്മത്തില്‍ വിലയംചെയ്ത സ്ഥിതിയിലായിരിക്കും. കാറ്റില്ലാത്ത സ്ഥലത്തിരിക്കുന്ന ഒരു വിളക്കിന്റെ തിരിനാളം അചഞ്ചലമായി നില്‍ക്കുന്നതുപോലെ ഒരു യോഗിയുടെ സൂക്ഷ്മബുദ്ധി ആത്മാവില്‍ത്തന്നെ ഉറച്ചുനില്‍ക്കുന്നു.

ശ്ലോകം 66
നാസ്തി ബുദ്ധിരയുക്തസ്യ
ന ചായുക്തസ്യ ഭാവനാ
ന ചാഭാവയതഃ ശാന്തിഃ
അശാന്തസ്യ കുതഃ സുഖം?

അര്‍ത്ഥം:
ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ സ്വാധീനപ്പെടുത്താത്തവന് ആത്മസ്വരൂപജ്ഞാനം ഉണ്ടാകുന്നതല്ല. അജിതേന്ദ്രിയന് ആത്മധ്യാനവും ഉണ്ടാകുന്നില്ല. ധ്യാനനിഷ്ഠയില്ലാത്തവന് ശാന്തിയില്ല. അശാന്താണ് എവിടെയാണ് സുഖം?

ഭാഷ്യം:
മനസ്സിനെ ധ്യാനത്തില്‍ ഉറപ്പിക്കുവാന്‍ ശേഷിയില്ലാത്ത ഒരുവന്‍ വിഷയങ്ങളുടെ വലയില്‍പ്പെട്ടുഴലുന്നു. അങ്ങനെയുള്ളവന് ആത്മസ്വരൂപജ്ഞാനം ഉണ്ടാവുകയില്ല. അവന് ആത്മജ്ഞാനത്തില്‍ അഭിനിവേശവും ഉണ്ടാകുന്നതല്ല. അപ്രകാരം ഉല്‍ക്കടമായ അഭിനിവേശം ഉണ്ടാകാത്തവന് ശാന്തത ഉണ്ടാകുന്നതല്ല. പിന്നെയെങ്ങനെയാണ് അവന് മനസ്സമാധാനം പ്രതീക്ഷിക്കാനാവുക? പാപിയായ ഒരുവന് ഒരിക്കലും മോക്ഷം ലഭികാത്തതുപോലെ, അശാന്തനായ ഒരുവന് ആനന്ദദായകമായ സുഖം യാദൃശ്ചികമായിട്ടുപോലും ലഭിക്കയില്ല. മനസ്സമാധാനമില്ലാത്ത ഒരുവന് ആനന്ദം ലഭിക്കുമെന്നുള്ള പ്രതീക്ഷ, വറുത്തുപൊരിച്ച വിത്ത് മുളയ്ക്കുമെന്നു പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതുപോലെ അസ്ഥാനത്താണ്. ഇതില്‍നിന്ന് അശിക്ഷിതമായ ഒരു മനസ്സാണ് എല്ലാ ദുരിതാനുഭവങ്ങള്‍ക്കും കാരണമെന്ന് മനസ്സിലാക്കി ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ പൂര്‍ണ്ണമായും നിയന്ത്രിക്കുകയാണ് അഭിലഷണീയമെന്ന്‌ അറിയുക.

ശ്ലോകം 67
ഇന്ദ്രിയാണ‍ാം ഹി ചരത‍ാം
യന്മനോനുവിധീയതേ
തദസ്യ ഹരതി പ്രജ്ഞ‍ാം
വായുര്‍നാവമിവ‍ാംഭസി

അര്‍ത്ഥം:
എന്തെന്നാല്‍ വിഷയങ്ങളില്‍ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍ക്ക് ഏതൊരാളുടെ മനസ്സ് വശവര്‍ത്തിയായിത്തീരുന്നുവോ, ആ മനസ്സ് അവന്റെ പ്രജ്ഞയെ, ബുദ്ധിയെ, യഥേഷ്ടം വലിച്ചുകൊണ്ടുപോകുന്നു. എങ്ങനെ? സമുദ്രത്തില്‍ കപ്പലിനെ കാറ്റ് ഏപ്രകാരമാണ് വേണ്ട മാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍നിന്ന് തെറ്റിച്ചു വേണ്ടാത്ത വഴിക്ക് ഓടിക്കുന്നത്, അതുപോലെ.

ഭാഷ്യം:
തന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ പ്രേരണയ്ക്കൊത്തു പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ഒരുവന് സംസാരസാഗരം കടക്കാമെന്ന് തോന്നുമെങ്കിലും യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അപ്രകാരം ഉണ്ടാകുന്നില്ല. തീരം അണയാറായ ഒരു കപ്പല്‍ കൊടുങ്കാറ്റില്‍പ്പെട്ടാല്‍ നടുക്കടലില്‍വച്ച് ഒഴിവാക്കപ്പെട്ട ഒരത്യാഹിതത്തിന്റെ എല്ലാ ഭയാശങ്കകള്‍ക്കും അത് വീണ്ടും വിധേയമാകും, അതുപോലെ ആത്മപ്രാപ്തി നേടിയ ഒരുവന്‍ ഒരിക്കലെങ്കിലും തന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ താലോലിക്കാന്‍ മുതിര്‍ന്നാല്‍ സംസാരജീവിതത്തിന്റെ കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ അവനെ പരവശനാക്കും.

ശ്ലോകം 68
തസ്മാദ്യസ്യ മഹാബാഹോ
നിഗൃഹീതാനി സര്‍വശഃ
ഇന്ദ്രിയാണീന്ദ്രിയാര്‍ഥോഭ്യഃ
തസ്യ പ്രജ്ഞാ പ്രതിഷ്ഠിതാ.

അര്‍ത്ഥം:
അതുകൊണ്ട് അല്ലയോ മഹാബാഹോ, ആരുടെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളാണോ പൂര്‍ണ്ണമായും ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളില്‍ നിന്നും അകറ്റപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്, അവന്റെ ജ്ഞാനം ഉറച്ചതാകുന്നു.

ഭാഷ്യം:
അല്ലയോ അര്‍ജ്ജുനാ, ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍ ഒരുവന്റെ പൂര്‍ണ്ണനിയന്ത്രണത്തിലാകുന്നതിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ ഉത്ക്കര്‍ഷം മറ മറ്റെന്തു കൊണ്ടാണ് ഉണ്ടാവുക? ഒരു ആമ അതിന്റെ അവയവങ്ങള്‍ ഇച്ഛാനുസരണം പുറത്തേക്ക് നീട്ടുകയും അകത്തേക്ക് വലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതുപോലെ, ഒരുവന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍ അവന്‌ പൂര്‍ണ്ണമായി വശഗമായിരിക്കുകയും അവന്റെ ഇച്ഛയ്ക്കൊപ്പം പ്രവര്‍ത്തുക്കുകയും ചെയ്‌താല്‍ അവന്റെ പ്രജ്ഞ പ്രതിഷ്ഠിതമാണ്. പരിപൂര്‍ണ്ണതയിലെത്തിയ ഒരുവനെ തിരിച്ചറിയുന്നതിനുള്ള നിഗൂഢമായ ഒരു ലക്ഷണം ഇനി ഞാന്‍ പറയ‍ാം, കേട്ടോള്ളൂ.

ശ്ലോകം 69
യാ നിശാ സര്‍വഭൂതാന‍ാം
തസ്യ‍ാം ജാഗര്‍തി സംയമീ
യസ്യ‍ാം ജാഗ്രതി ഭൂതാനി
സാനിശാ പശ്യതോ മുനേഃ

അര്‍ത്ഥം:
ഏതൊരു ആത്മനിഷ്ഠയാണോ സകല ജീവികള്‍ക്കും രാത്രിപോലെ തികച്ചും അന്ധകാരമായിരിക്കുന്നത്, ആ നിഷ്ഠയില്‍ വിവേകിയായവന്‍ ഉണര്‍ന്നിരിക്കുന്നു, ഏതൊരു അജ്ഞാനദശയില്‍ (വിഷയനിഷ്ഠയില്‍) ജീവജാലങ്ങള്‍ ഉണര്‍ന്നു ബോധത്തോടുകൂടി ഇരിക്കുന്നുവോ, ആ ദശ, ആ അവസ്ഥ, ആത്മതത്ത്വത്തെ ദര്‍ശിക്കുന്ന മുനിക്ക്‌ രാത്രിയാകുന്നു.

ഭാഷ്യം:
ആത്മജ്ഞാനം സാധാരണക്കാരന്, ഒന്നും തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയാത്ത, രാത്രിയിലെ കൂരിരുട്ടുപോലെയാണ്. എന്നാല്‍, അത് ഒരു യോഗിക്ക് വെളിച്ചം വിതറുന്ന ഉഷസ്സാണ്. സാധാരണക്കാരന്‍ ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളെ ജാഗരൂകനായി ഉത്സാഹത്തോടെ സമീപിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു യോഗി അതിനോട് ഉറക്കത്തിലെന്നപോലെ അലസനായും നിസംഗനായും പെരുമാറുന്നു. അല്ലയോ അര്‍ജ്ജുനാ, ഇപ്രകാരമുള്ള യോഗിയാണ് എല്ലാ പ്രതിബന്ധങ്ങളെയും തരണംചെയ്യുന്ന നിശ്ചയബുദ്ധിയായ അഖന്ധമുനീശ്വരന്‍.

ശ്ലോകം 70
ആപൂര്യമാണമചലപ്രതിഷ്ഠം
സമുദ്രമാപഃ പ്രവിശന്തി യദ്വത്
തദ്വത്കാമാ യം പ്രവിശന്തി സര്‍വേ
സ ശാന്തിമാപ്നോതി ന കാമകാമി.

അര്‍ത്ഥം:
ജലംകൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നതും സ്ഥിരമായി നില്‍ക്കുന്നതുമായ സമുദ്രത്തില്‍ നാലുപുറത്തുനിന്നും നദി മുതലായവയിലെ ജലം ഒഴുകിയെത്തി ലയിച്ചിട്ടും സമുദ്രം യാതൊന്നും പറ്റാത്ത മട്ടില്‍ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു. അതുപോലെ, നാനാവിധത്തിലുള്ള ഇച്ഛാവിഷയങ്ങള്‍ ഏതൊരു മുനിയിലാണ് ഒരു വികാരത്തെയും ഉണ്ടാക്കാതെ പ്രവേശിച്ചു ലയിക്കുന്നത്, അങ്ങനെയുള്ള മുനി മോക്ഷത്തെ പ്രാപിക്കുന്നു. വിഷയങ്ങളെ ഇച്ഛിക്കുന്നവന്‍ ഒരിക്കലും മോക്ഷത്തെ പ്രാപിക്കുന്നില്ല.

ഭാഷ്യം:
അപ്രകാരമുള്ള ആളിനെ അറിയുന്നതിന്, അല്ലയോ പാര്‍ത്ഥാ, മറ്റൊരു ലക്ഷണമുണ്ട്. ആഴിയുടെ അഗാധതയും ഗ‍ാംഭീര്യവും സഹജമാണ്. നദികളില്‍ ജലം പെരുകി പാരാവാരത്തിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തിയാലും അത് അല്പംപോലും വീര്‍ക്കുകയോ അതിന്റെ അതിര്‍ത്തികളെ ലംഘിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. വേനല്‍ക്കാലത്ത് നദികളില്‍ വെള്ളം വറ്റുമ്പോള്‍ വാരിധിയുടെ വലിപ്പം കുറയുന്നുമില്ല എന്നതുപോലെ, സ്ഥിതപ്രജ്ഞന്‍ അമാനുഷികമായ സിദ്ധികള്‍ കൈവരിക്കുമ്പോള്‍ ഗര്‍വിതനാവുകയോ സിദ്ധിച്ചില്ലെങ്കില്‍ വിഷണ്ണനാവുകയോ ചെയ്യുകയില്ല. ഒരു ചെറിയ തിരിനാളം സൂര്യഗേഹത്തില്‍ കാന്തി പരത്തുമോ? തിരിനാളം ഇല്ലെങ്കില്‍ അംശുമാന്‍ അന്ധകാരത്തില്‍ ആണ്ടുപോകുമോ? അതുപോലെ, അമാനുഷിക സിദ്ധികള്‍ വരുന്നതും പോകുന്നതും അറിയാതെ അവന്റെ മനസ്സ് ആത്മസുഖത്തില്‍ നിമഗ്നമായിരിക്കും. തന്റെ ആലയവുമായി തട്ടിച്ചു നോക്കുമ്പോള്‍ ദേവേന്ദ്രന്റെ രമ്യഹര്‍മ്മ്യം കേവലം നിസ്സാരമെന്നു ഗണിക്കുന്നവന്‍, ഒരു കുടില്‍ കണ്ടു മോഹിക്കുന്നത് എങ്ങനെയാണ്? അമൃതിനെ കുറ്റം പറയുന്നവന്‍ കഞ്ഞിവെള്ളം കുടിക്കാത്തതുപോലെ, ആത്മാനന്ദം സിദ്ധിച്ച ഒരാള്‍ ലൗകികമായ പ്രൗഢിയില്‍ ഒരിക്കലും ആസക്തനാവുകയില്ല. അതുകൊണ്ട്, സ്വര്‍ഗ്ഗാനന്ദത്തെപ്പോലും പാടേ അവഗണിച്ചവന്‍ ലൗകിക സിദ്ധികള്‍ക്ക് ഒരു വിലയും കല്പ്പിക്കില്ല എന്നതില്‍ അത്ഭുതപ്പെടേണ്ടതില്ലല്ലോ.

ശ്ലോകം 71
വിഹായ കാമാന്യഃ സര്‍വാന്‍
പുമ‍ാംശ്ചരതി നിഃസ്പൃഹഃ
നിര്‍മോ നിരഹംകാരഃ
സ ശാന്തിമധിഗച്ഛതി

അര്‍ത്ഥം:
യാതൊരു പുരുഷന്‍ എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളെയും ഉപേക്ഷിച്ച് ഒന്നിലും ഇച്ഛയില്ലാത്തവനായി, നിര്‍മ്മനായി, നിരഹങ്കാരനായി, സഞ്ചരിക്കുന്നുവോ അവന്‌ ശാന്തി ലഭിക്കുന്നു.

ഭാഷ്യം:
ആത്മജ്ഞാനത്തില്‍ ആമോദിക്കുന്നവനും ബ്രഹ്മാനന്ദത്തില്‍ തുഷ്ടിയും പുഷ്ടിയും കൈവരിക്കുന്നവനും മാത്രമാണ് യഥാര്‍ത്ഥ സ്ഥിതപ്രജ്ഞന്‍. അവന്‍ എല്ലാ അഹന്തയും ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളും പരിത്യജിച്ചിരിക്കുന്നു. അവന്‍ ജഗത്​രൂപവുമായി സാത്മ്യം പ്രാപിച്ചു പരമാനന്ദത്തില്‍ വസിക്കുന്നു.

ശ്ലോകം 72
ഏഷാ ബ്രാഹ്മീ സ്ഥിതി പാര്‍ഥ
നൈന‍ാം പ്രാപ്യ വിമുഹ്യതി
സ്ഥിത്വാസ്യാമന്തകാലേ പി
ബ്രഹ്മനിര്‍വാണമൃച്ഛതി.

അര്‍ത്ഥം:
അല്ലയോ പാര്‍ത്ഥാ, ഈ അവസ്ഥയാണ് ബ്രഹ്മജ്ഞാനനിഷ്ഠ. ബ്രഹ്മനിഷ്ഠ പ്രാപിച്ചു കഴിഞ്ഞ ഒരാള്‍ക്ക്‌ പിന്നെ സംസാരമോഹം ഉണ്ടാവുകയില്ല. ഈ ബ്രഹ്മനിഷ്ഠയില്‍, മരണകാലത്ത് മാത്രമേ ഇരിപ്പാന്‍ സംഗതി വന്നുള്ളൂവെങ്കിലും അവന്‍ ബ്രഹ്മത്തില്‍ ലയിച്ചു ചേരുന്നു.

ഭാഷ്യം:
അര്‍ജ്ജുനാ, ഇപ്രകാരം അതുല്യവും അന്തമില്ലാത്തതുമായ അവസ്ഥയാണ് ബ്രഹ്മനിഷ്ഠ. നിഷ്കാമികള്‍ അതിന്റെ അനുഭവജ്ഞാനത്തില്‍കൂടി അനായാസേന പരബ്രഹ്മത്തെ പ്രാപിക്കുന്നു. അവര്‍ക്ക് ആത്മസാക്ഷാത്കാരമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ മരണത്തിന്റെ കാലുഷ്യം അവരെ പീഡിപ്പിക്കുന്നില്ല.

ഭഗവാന്റെ ഉപദേശം കേട്ട അര്‍ജ്ജുനന്‍ ആത്മഗതമായി പറഞ്ഞു: ഭഗവാന്റെ ചിന്താഗതി എനിക്ക് ഏറ്റവും ഹിതകരമായി ഭവിച്ചിരിക്കുന്നു. അദ്ദേഹം എല്ലാ പ്രവൃത്തികളെയും അപലപിക്കുകയാണെങ്കില്‍ ഞാന്‍ യുദ്ധം ചെയ്യണമെന്ന ഉപദേശവും സ്വയം തള്ളപ്പെട്ടുപോകുമല്ലോ.

അങ്ങനെ, കൃഷ്ണന്റെ ഭാഷണം കേട്ട അര്‍ജ്ജുനന്റെ ഹൃദയം കോരിത്തരിച്ചു. അവന്‍ സംശയങ്ങള്‍ ഉയര്‍ത്തി ചിന്തോദ്യോതകമായ ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കാന്‍ തയ്യാറായി. അവരുടെ സംഭാഷണം എല്ലാ ധര്‍മ്മത്തിന്റെയും അധിവാസസ്ഥാനവും യഥാര്‍ത്ഥ ജ്ഞാനത്തിന്റെ അമൃതുകൊണ്ട്‌ നിറഞ്ഞ ആഴമേറിയ ആഴിയുമായിരിക്കുമെന്നുള്ളതുകൊണ്ട് ഈ അവസരം അത്യന്തം അഭിരാമമാണ്. സര്‍വജ്ഞനായ ഭഗവാന്‍ ഉദ്ഘോഷിച്ച അമൃതവാണികള്‍, നിവൃത്തിനാഥിന്റെ ശിഷ്യന്‍ ജ്ഞാനേശ്വര്‍ എന്ന ഞാന്‍ നിങ്ങളോട് വിവരിച്ചു പറയ‍ാം

Mind is not the vehicle

Question: If somebody wants to start practicing the teachings of Ramana Maharshi, where and how should they start?
 
David: This is another classic question: 'What should I do?' However, the question itself is misconceived. It is based on the erroneous assumption that happiness and peace are states that can be experienced by striving, by effort. The busy mind covers up the peace and the silence that is your own natural state, so if you put the mind in gear and use it to pursue some spiritual goal, you are usually taking it away from the peace, not towards it. This is a hard concept for many people to grasp.
 
People found their own inner peace in Sri Ramana's presence because they didn't interfere with the energy that was eradicating their minds, their sense of being a particular person who has ideas, beliefs, and so on. The true practice of Sri Ramana's teachings is remaining quiet, remaining in a state of inner mental quiescence that allows the power of Sri Ramana to seep into your heart and transform you. This can be summarized in one of Sri Ramana's classic comments: “Just keep quiet. Bhagavan will do the rest.”
 
If you use the phrase 'practicing the teachings,' the following sequence is assumed: that Sri Ramana speaks of some goal that has to be attained, that he gives you some route, some practice, to reach that goal, and that you then use your mind to vigorously move towards that goal. The mind wants to be in charge of this operation. It wants to listen to the Guru, understand what is required, and then use itself to move in the prescribed direction. All this is wrong. Mind is not the vehicle one uses to carry out the teachings; it is, instead, the obstacle that prevents one from directly experiencing them. The only useful, productive thing the mind can do is disappear.

Question: When the topic of Ramana Maharshi's teachings comes up, most people think of self-inquiry, the practice of asking oneself, “Who am I?” You haven't even mentioned this.
 
David: I'm laying the foundation, as they say in court. I'm trying to put it in a proper perspective. People came to Sri Ramana with the standard seekers' question: “What do I have to do to get enlightened?” One of his standard replies was the Tamil phrase “Summa iru.” Summa means 'quiet' or 'still' and iru is the imperative of both the verb to be and the verb to stay. So, you can translate this as 'Be quiet,' 'Be still,' 'Stay quiet,' 'Remain still,' and so on. This was his primary advice.
 
However, he knew that most people couldn't naturally stay quiet. If such people asked for a method, a technique, he would often recommend a practice known as self-inquiry. This is probably what he is most famous for. To understand what it is, how it works, and how it is to be practiced, I need to digress a little into Sri Ramana's views on the nature of the mind.
 
Sri Ramana taught that the individual self is an unreal, imaginary entity that persists because we never properly investigate its true nature. The sense of 'I', the feeling of being a particular person who inhabits a particular body, only persists because we continuously identify ourselves with thoughts, beliefs, emotions, objects, and so on. The 'I' never stands alone by itself; it always exists in association: 'I am John,' 'I am angry,' 'I am a lawyer,' 'I am a woman,' etc. These identifications are automatic and unconscious. We don't make them through volition on a moment-to-moment basis. They are just the unchallenged assumptions that lie behind all our experiences and habits. Sri Ramana asks us to disentangle ourselves from all these associations by putting full attention on the subject 'I', and in doing so, prevent it from attaching itself to any ideas, beliefs, thoughts and emotions that come its way.
 
The classic way of doing this is to start with some experienced feeling or thought. I may be thinking about what I am going to eat for dinner, for example. So, I ask myself, “Who is anticipating dinner?” and the answer, whether you express it or not, is: “I am.” Then you ask yourself, “Who am I? Who or what is this 'I' that is waiting for its next meal?” This is not an invitation to undertake an intellectual analysis of what is going on in the mind; it is instead a device for transferring attention from the object of thought -- the forthcoming dinner -- to the subject, the person who is having that particular thought. In that moment, simply abide as the 'I' itself and try to experience subjectively what it is when it is shorn of all identifications and associations with things and thoughts. It will be a fleeting moment for most people because it is the nature of the mind to keep itself busy. You will soon find yourself in a new train of thought, a new series of associations. Each time this happens, ask yourself, “Who is daydreaming?” “Who is worried about her doctor's bill?” “Who is thinking about the weather?” and so on. The answer in each case will be 'I'. Hold onto that experience of the unassociated 'I' for as long as you can. Watch how it arises, and, more importantly, watch where it subsides to when there are no thoughts to engage with.
 
This is the next stage of the inquiry. If you can isolate the feeling of 'I' from all the things that it habitually attaches itself to, you will discover that it starts to disappear. As it subsides and becomes more and more attenuated, one begins to experience the emanations of peace and joy that are, in reality, your own natural state. You don't normally experience these because your busy mind keeps them covered up, but they are there all the time, and when you begin to switch the mind off, that's what you experience.
 
It's a kind of mental archaeology. The gold, the treasure, the inherent happiness of your own true state, is in there, waiting for you, but you don't look for it. You are not even aware of it, because all you see, all you know, are the layers that have accumulated on top of it. Your digging tool is this continuous awareness of 'I'. It takes you away from the thoughts, and back to your real Self, which is peace and happiness. Sri Ramana once compared this process to a dog that holds onto the scent of its master in order to track him down. Following the unattached 'I' will take you home, back to the place where no individual 'I' has ever existed.
 
This is self-inquiry, and this is the method by which it should be practiced. Hold on to the sense of 'I', and whenever you get distracted by other things revert to it again.
 
I should mention that this was not something that Sri Ramana said should be done as a meditation practice. It is something that should be going on inside you all the time, irrespective of what the body is doing.

Though Sri Ramana said that this was the most effective tool for realizing the Self, it must be said that very few people actually achieved this goal. For most of us the mind is just too stubborn to be overcome by this or any other technique. However, the effort put into self-inquiry is never wasted. In fact, it's a win-win situation for most people; either you get enlightened, or you just get peaceful and happy.



http://maalok.sulekha.com/blog/post/2003/06/in-conversation-with-godman.htm