You are neither the image not the mirror - Maharaj

M: What people are you trying to understand? What exactly are you after?
Q: Integration.
M: If you want integration, you must know whom you want to integrate.
Q: By meeting people and watching them, one comes to know oneself also. It goes together.
M: It does not necessarily go together.
Q: One improves the other.
M: It does not work that way. The mirror reflects the image, but the image does not improve the mirror. You are neither the mirror nor the image in the mirror. Having perfected the mirror so that it reflects correctly, truly, you can turn the mirror round and see in it a true reflection of yourself — true as far as the mirror can reflect. But the reflection is not yourself — you are the seer of the reflection. Do understand it clearly — whatever you may perceive you are not what you perceive.
Q: I am the mirror and the world is the image?
M: You can see both the image and the mirror. You are neither. Who are you? Don’t go by formulas. The answer is not in words. The nearest you can say in words is: I am what makes perception possible, the life beyond the experiencer and his experience.
Now, Can you separate yourself both from the mirror and the image in the mirror and stand completely alone, all by yourself?
Q: No, I cannot.
M: How do you know that you cannot? There are so many things you are doing without knowing how to do it. You digest, you circulate your blood and lymph, you move your muscles — all without knowing how. In the same way, you perceive, you feel, you think without knowing the why and how of it. Similarly you are yourself without knowing it. There is nothing wrong with you as the Self. It is what it is to perfection. It is the mirror that is not clear and true and, therefore, gives you false images. You need not correct yourself — only set right your idea of yourself. Learn to separate yourself from the image and the mirror, keep on remembering: I am neither the mind nor its ideas: do it patiently and with convictions and you will surely come to the direct vision of yourself as the source of being — knowing — loving, eternal, all-embracing all-pervading. You are the infinite focussed in a body. Now you see the body only. Try earnestly and you will come to see the infinite only.
Q: The experience of reality, when it Comes, does it last?
M: All experience is necessarily transient. But the ground of all experience is immovable. Nothing that may be called an event will last. But some events purify the mind and some stain it. Moments of deep insight and all-embracing love purify the mind, while desires and fears, envies and anger, blind beliefs and intellectual arrogance pollute and dull the psyche.
Q: Is self-realisation so important?
M: Without it you will be consumed by desires and fears, repeating themselves meaninglessly in endless suffering. Most of the people do not know that there can be an end to pain. But once they have heard the good news, obviously going beyond all strife and struggle is the most urgent task that can be. You know that you can be free and now it is up to you. Either you remain forever hungry and thirsty, longing, searching, grabbing, holding, ever losing and sorrowing, or go out whole-heartedly in search of the state of timeless perfection to which nothing can be added, from which nothing — taken away. In it all desires and fears are absent, not because they were given up, but because they have lost their meaning.
Q: So far I have been following you. Now, what am I expected to do?
M: There is nothing to do. Just be. Do nothing. Be. No climbing mountains and sitting in caves. I do not even say: ‘be yourself’, since you do not know yourself. Just be. Having seen that you are neither the ‘outer’ world of perceivables, nor the ‘inner’ world of thinkables, that you are neither body nor mind — just be.
Q: Surely, there are degrees of realisation.
M: There are no steps to self-realisation. There is nothing gradual about it. It happens suddenly and is irreversible. You rotate into a new dimension, seen from which the previous ones are mere abstractions. Just like on sunrise you see things as they are, so on self-realisation you see everything as it is. The world of illusions is left behind.
Q: In the state of realisation do things change? They become colourful and full of meaning?
M: The experience is quite right, but it is not the experience of reality (sadanubhav), but of harmony (satvanubhav) of the universe.
Q: Nevertheless, there is progress.
M: There can be progress only in the preparation (sadhana). realisation is sudden. The fruit ripens slowly, but falls suddenly and without return.

Source: http://o-meditation.com/2009/11/07/transiency-is-proof-of-unreality-nisargadatta-maharaj/

I AM THAT

Hsin Hsin Ming by Seng-T'san

The Great Way is not difficult
for those who have no preferences.
When love and hate are both absent
everything becomes clear and undisguised.
Make the smallest distinction, however,
and heaven and earth are set infinitely apart.
If you wish to see the truth
then hold no opinions for or against anything.
To set up what you like against what you dislike
is the disease of the mind.

When the deep meaning of things is not understood,
the mind’s essential peace is disturbed to no avail.
The Way is perfect like vast space
where nothing is lacking and nothing in excess.
Indeed, it is due to our choosing to accept or reject
that we do not see the true nature of things.
Live neither in the entanglements of outer things,
nor in inner feelings of emptiness.
Be serene in the oneness of things and such
erroneous views will disappear by themselves.

When you try to stop activity by passivity
your very effort fills you with activity.
As long as you remain in one extreme or the other
you will never know Oneness.

Those who do not live in the single Way
fail in both activity and passivity,
assertion and denial.
To deny the reality of things
is to miss their reality;
To assert the emptiness of things
is to miss their reality.

The more you talk and think about it,
the further astray you wander from the truth.
Stop talking and thinking,
and there is nothing you will not be able to know.

To return to the root is to find meaning,
but to pursue appearances is to miss the source.
At the moment of inner enlightenment
there is a going beyond appearance and emptiness.
The changes that appear to occur in the empty world
we call real only because of our ignorance.

Do not search for the truth;
only cease to cherish opinions.
do not remain in the dualistic state.
Avoid such pursuits carefully.
If there is even a trace of this and that,
of right and wrong,
the mind-essence ewill be lost in confusion.

Although all dualities come from the One,
do not be attached even to this One.
When the mind exists undisturbed in the Way,
nothing in the world can offend.
And when a thing can no longer offend,
it ceases to exist in the old way.

When no discriminating thoughts arise,
the old mind ceases to exist.
When thought objects vanish,
the thinking-subject vanishes:
As when the mind vanishes, objects vanish.

Things are objects because of the subject (mind):
the mind (subject) is such because of things (object).
Understand the relativity of these two
and the basic reality: the unity of emptiness.
In this Emptiness the two are indistinguishable
and each contains in itself the whole world.
If you do not discriminate between coarse and fine
you will not be tempted to prejudice and opinion.

To live in the Great Way is neither easy nor difficult.
But those with limited views are fearful and irresolute:
the faster they hurry, the slower they go.
And clinging (attachment) cannot be limited:
Even to be attached to the idea of enlightenment
is to go astray.
Just let things be in their own way
and there will be neither coming not going.
Obey the nature of things (your own nature)
and you will walk freely and undisturbed.

When the thought is in bondage the truth is hidden
for everything is murky and unclear.
And the burdensome practice of judging
brings annoyance and weariness.
What benefit can be derived
from distinctions and separations?

If you wish to move in the One Way
do not dislike even the world of senses and ideas.
Indeed, to accept them fully
is identical with enlightenment.

The wise man strives to no goals
but the foolish man fetters himself.

There is one Dharma, not many.
Distinctions arise
from the clinging needs of the ignorant.
To seek Mind with the (discriminating) mind
is the greatest of all mistakes.

Rest and unrest derive from illusion;
with enlightenment
there is no liking and disliking.
All dualities come from ignorant inference.
They are like dreams or flowers in air -
foolish to try to grasp them.
Gain and loss, right and wrong,
such thoughts must
finally be abolished at once.

If the eye never sleeps,
all dreams will naturally cease.
If the mind makes no discriminations,
the ten thousand things are as they are,
of single essence.
To understand the mystery of this One-essence
is to be released from all entanglements.
When all things are seen equally
the timeless Self-essence is reached,
No comparisons or analogies are possible
in this causeless, relationless state.
Consider movement stationary
and the stationary in motion,
both movement and rest disappear.
When such dualities cease to exist
Oneness itself cannot exist.
To this ultimate finality
no law or description applies.

For the unified mind in accord with the way
all self-centered striving ceases.
Doubts and irresolutions vanish
and life in true faith is possible.
With a single stroke we are freed from bondage:
Nothing clings to us and we hold to nothing.

All is empty, clear, self-illuminating,
with no exertion of the mind’s power.
Here thought, feeling,
knowledge and imagination are of no value.

In this world of suchness
there is neither self nor other-than-self.
To come directly into harmony with this reality
just say when doubt rises "not two".
In this "not two" nothing is separate,
nothing is excluded.

No matter when or where,
enlightenment means entering this truth.
And this truth is beyond extension
or diminution in time and space:
In it a single thought is ten thousand years.

Emptiness here, emptiness there,
but the infinite universe
stands always before your eyes.
Infinitely large and infinitely small;
no difference, for definitions have vanished
and no boundaries are seen.

So too with Being and non-Being.
Don’t waste time in doubts and arguments
That have nothing to do with this.

One thing, all things,
move among and intermingle without distinction.
To live in this realization
is to be without anxiety about non-perfection.
To live in this faith is the road to non-duality,
because the non-dual is one with the trusting mind.

Words!
The Way is beyond language,
for in it there is
no yesterday
no tomorrow
no today


Translated from the Chinese by Richard B. Clarke
http://www.age-of-the-sage.org/buddhism/third_patriarch_zen.html

Trust in the power that knows the way - Robert Adams

TRUST IN THE POWER THAT KNOWS THE WAY. ALL OF YOUR NEEDS ARE MET FROM WITHIN. - Robert Adams.
You see, you live in a universe which is self-existent, self-abiding, self-sufficient. This means that all of your needs are met from within. ALL OF YOUR NEEDS ARE MET FROM WITHIN. But this will only happen when you accept it this way. If you think that your needs have to come from a person, place or thing, you've always get a fight on your hands because you're hoping to get a better job or get some money in the bank or that someone will come along and help you with some problem. These are all erroneous thoughts. If you could only learn to rely on the Self, miracles would take place in your life!

If you can only learn to rely on the Self. How do you learn to rely on the Self? By trusting life. Trusting life just the way it is. I'm not saying to trust certain people, or to trust certain conditions, certain situations. I'm saying just to trust life. To trust life you go beyond people, places and things. You trust the substratum of all existence. You trust Consciousness. In other words, you feel and believe in your heart that there is a power that knows the way. You came out of it. So you're That also. For you are It. You are that power yourself. And you feel good about it. This is what I mean when I say, trust the power that knows the way.

There's nothing to fix in your life. Nothing to change. Nothing to accomplish. Nothing to do. Except to abide in the power that knows the way. Ifs so simple yet it's so hard for some of us. And it's hard because we allow the thoughts to come to us and spoil everything. You have to control your thoughts, control your thinking. When you are free from thinking, you will always abide in Consciousness, which is the power that knows the way.

And soon you'll find yourself becoming happier and happier every day.
Peaceful. Harmonious.

What can really disturb you and make you sad, make you afraid? Only something that you think may happen to you. But if you're living in the eternal now, if you exist this moment, and you do, in this moment is there a problem? There's no problem in this moment. It's only when you begin to think of tomorrow or the next week or the next week that you think of problems. But if you learn to stay centered in the moment where nothing is happening, this moment will become the next moment. And the next will become the next hour, the next day, the next week, and the next year.
Robert Adams in 'Silence of the Heart'

Source:   trust-in-power-that-knows-way-all-of.html

First meeting of Paul Brunton and Ramana Maharshi

I enter the large hall and sit down near him. The Maharshi holds a folded manuscript book in his hands; he is writing something with extreme slowness. A few minutes after my entry he puts the book aside and calls a disciple. A few words pass between them in Tamil and the man tells me that his master wishes to reiterate his regrets at my inability to partake of their food. He explains that they live a simple life, and never having catered for Europeans before do not know what the latter eat. I add that I regard the question of diet as being far less important than the quest which has brought me to his hermitage.

The sage listens intently, his face calm, imperturbable and non-committal.

"It is a good object," he comments at length.

This encourages me to enlarge upon the same theme.

"Master, I have studied our Western philosophies and sciences, lived and worked among the people of our crowded cities, tasted their pleasures and allowed myself to be caught up into their ambitions. Yet I have also gone into solitary places and wandered there amid the loneliness of deep thought. I have questioned the sages of the West; now I have turned my face towards the East. I seek more light."

The Maharshi nods his head, as if to say, "Yes, I quite understand."

"I have heard may opinions, listened to many theories. Intellectual proofs of one belief or another lie piled up all around me. I am tired of them, skeptical of anything which cannot be proved by personal experience. Forgive me for saying so, but I am not religious. Is there anything beyond man's material existence. If so, how can I realize it for myself?"

He makes no verbal reply but appears to have dropped into some train of thought. Because there is nothing else to do and because my tongue has now been loosened, I address him for the third time:

"The wise men of the West, our scientists, are greatly honoured for their cleverness. Yet they have confessed that they can throw but little light upon the hidden truth behind life. It is said that there are some in your land who can give what our Western sages fail to reveal. Is this so? Can you assist me to experience enlightenment? Or is the search itself a mere delusion?"

I have now reach my conversational objective and decide to await the Maharshi's response. He continues to stare thoughtfully at me. Ten minutes pass in silence.

At last his lips open and he says gently:

"You say I. 'I want to know.' Tell me, who is that I?"

What does he mean? He has now cut across the services of the interpreter and speaks direct to me in English. Bewilderment creeps across my brain. "I am afraid I do not understand your question," I reply blankly.

"Is it not clear? Think again!"

I puzzle over his words once more. An idea suddenly flashes into my head. I point a finger towards myself and mention my name.

"And do you know him?"

"All my life!" I smile back at him.

"But that is only your body! Again I ask, 'Who are you'?"

I cannot find a ready answer to this extraordinary query.

The Maharshi continues:

"Know first that I and then you shall know the truth."

My mind hazes again. I am deeply puzzled. This bewilderment finds verbal expression. But the Maharshi has evidently reached the limit of his English, for he turns to the interpreter and the answer is slowly translated to me:

"There is only one thing to be done. Look into your own self. Do this in the right way and you shall find the answer to all your problems."

It is a strange rejoinder. But I ask him:

"What must one do? What method can I pursue?"

"Through deep reflection on the nature of one's self, and through constant meditation, the light can be found."

"I have frequently given myself up to meditation upon the truth, but I see no signs of progress."

"How do you know that no progress has been made? It is not easy to perceive one's progress in the spiritual realm."

"Is the help of a master necessary?"

"It might be."

"Can a master help a man to look into his own self in the way you suggest?"

"He can give the man all that he needs for this quest. Such a thing can be perceived through personal experience."

"How long will it take to get some enlightenment with a master's help?"

"It all depends on the maturity of the seeker's mind. The gunpowder catches fire in an instant, while much time is needed to set fire to coal."

"Will the Maharshi express an opinion about the future of the world, for we are living in critical times?"

"Why should you trouble yourself about the future?" demands the sage. "You do not even properly know about the present! Take care of the present; the future will then take care of itself."

There is an abrupt pause. An attendant approaches and lights another incense stick. The Maharshi watches the blue smoke curl its way upwards and then picks up his manuscript book. He unfolds its pages and begins to work on it again, thus dismissing me from the field of his attention.

Feeling that our conversation is really at an end, I rise from the tiled floor, place my hands together in farewell, and leave him.

My proposed weekend quickly passes and I extend it to a week. The week passes and I extend it to a fortnight. Each day I sense the beautiful peace of the sage's mental atmosphere, the serenity which pervades the very air around him.

The last day of my visit arrives and yet I am no closer to him. My stay has been a tantalizing mixture of sublime moods and disappointing failures to effect any worthwhile personal contact with the Maharshi. I go out to one of his old disciples and tell him earnestly of my wish to have a final chat with his master. I confess that I feel too shy to tackle the sage myself. He leaves me and soon returns with the news that his master will be very pleased to grant the interview.

I hasten to the hall and sit down conveniently near the divan. The Maharshi turns his face immediately, his mouth relaxing into a pleasant greeting. Straightway, I feel at ease and begin to question him.

"The Yogis say that one must renounce this world and go off into secluded jungles or mountains, if one wishes to find truth. Such things can hardly be done in the West; our lives are so different. Do you agree with the Yogis?"

"The life of action need not be renounced. If you will meditate for an hour or two every day, you can then carry on with your duties. If you meditate in the right manner, then the current of mind induced will continue to flow even in the midst of your work. It is as though there were two ways of expressing the same idea; the same line which you take in meditation will be expressed in your activities."

"What will be the result of doing that?"

"As you go on you will find that your attitude towards people, events and objects will gradually change. Your actions will tend to follow your meditations of their own accord."

"Then you do not agree with the Yogis?" I try to pin him down.

But the Maharshi eludes a direct answer.

"A man should surrender the personal selfishness which binds him to this world. Giving up the false self is the true renunciation."

"How is it possible to become selfless while leading a life of worldly activity ?"

"There is no conflict between work and wisdom."

"Do you mean that one can continue all the old activities in one's profession, for instance, and at the same time get enlightenment?"

"Why not? But in that case one will not think that it is the old personality which is doing the work, because one's consciousness will gradually become transferred until it is centered in That which is beyond the little self."

"If a person is engaged in work, there will be little time left for him to meditate."

The Maharshi seems quite unperturbed at my poser.

"Setting apart time for meditation is only for the merest spiritual novices," he replies. "A man who is advancing will begin to enjoy the deeper beatitude, whether he is at work or not. While his hands are in society, he keeps his head cool in solitude."

"Then you do not teach the way of Yoga?"

"The Yogi tries to drive his mind to the goal, as a cowherd drives a bull with a stick, but on this path the seeker coaxes the bull by holding out a handful of grass!"

"How is that done?"

"You have to ask yourself the question, Who am I? This investigation will lead in the end to the discovery of something within you which is behind the mind. Solve that great problem, and you will solve all other problems thereby."

There is a pause as I try to digest his answer.

The Maharshi addresses me again:

"Will it be clearer if it is put in this way? All human beings are ever wanting happiness, untainted with sorrow. They want to grasp a happiness which will not come to an end. The instinct is a true one. But have you ever been struck by the fact that they love their own selves most?"

"Well ?"

"Now relate that to the fact that they are ever desirous of attaining happiness through one means or another, through drink or through religion, and you are provided with a clue to the real nature of man."

"I fail to see . . . . "

The tone of his voice becomes higher.

"Man's real nature is happiness. Happiness is inborn in the true self. His search for happiness is an unconscious search for his true self. The true self is imperishable; therefore, when a man finds it, he finds a happiness which does not come to an end."

"But the world is so unhappy?"

"Yes, but that is because the world is ignorant of its true self. All men, without exception, are consciously or unconsciously seeking for it."

[Editor's note: After this conversation, one by one, the hall empties. Paul Brunton sits alone facing the Maharshi. Brunton receives a piercing steady glance and begins to lose body consciousness; nevertheless, he breaks away and makes his departure. He eventually travels to Bombay and purchases his sea-

voyage ticket back to England. But his two-week encounter with the Maharshi haunts him. He abandons his travel plans and returns to the Maharshi.

Once there he settles in, builds a hut west of the Ashrama, and pursues the inner quest as taught by the Maharshi. And one day, his departure imminent, his health on the verge of collapse, he sits once again in the hall and attempts the inner quest. This time his efforts are quickly rewarded as the Maharshi turns his penetrating gaze on him.]

Finally it happens. Thought is extinguished like a snuffed candle. The intellect withdraws into its real ground, that is, consciousness working unhindered by thoughts. I remain perfectly calm and fully aware of who I am and what is occurring. Yet my sense of awareness has been drawn out of the narrow confines of the separate personality; it has turned into something sublimely all-embracing. Self still exists, but it is a changed, radiant self. For something that is far superior to the unimportant personality which was I, some deeper, diviner being rises into consciousness and becomes me. I, the new I, rest in the lap of holy bliss. My heart is remoulded in rapture.

I return to this mundane sphere impelled by a force which I cannot resist. I discover I am still sitting in the hall of the Maharshi and that it is apparently deserted. My eyes catch sight of the hermitage clock and I realize that the inmates must be in the dining-room at their evening meal. And then I become aware of someone to my left. It is the ex-stationmaster, who is squatting close beside me on the floor.

"You have been in a spiritual trance for nearly two hours," he informs me.

I endeavor to make some reply, but discover to my astonishment that my power of speech has gone. Not for almost fifteen minutes do I recover it. Meanwhile the old man supplements with the further statement:

"The Maharshi watched you closely all the time. I believe his thoughts guided you."

With the fall of dusk I take my farewells of everyone except the Maharshi. I feel quietly content because my battle for spiritual certitude has been won. Yet when the Maharshi comes to the courtyard with me a little later, my contentment suddenly deserts me. This man has strangely conquered me and it deeply affects my feelings to leave him.

I raise my palms and close them together in the customary salutation and then mutter a brief goodbye. The sage smiles and looks at me fixedly, but says not a word.

One last look towards the Maharshi, one last glimpse by dim lantern light of a tall copper-skinned figure with lustrous eyes, another farewell gesture on my part, a slight wave of his right hand in response, and we part.

When I do not look at her, She lovingly looks and smiles at me - Guru Vācaka Kōvai

Guru Vācaka Kōvai 645. The real intention of the scriptures in saying “Know the truth of thyself”, is nothing but to  make one give up the objective attention, the false knowledge. Why? Because, the truth of oneself ever shines in everyone as ‘I am’, like the sun.

Michael James: Since the truth of oneself is ever shining in everyone as ‘I am’, it is not a thing to be known anew. Therefore, when the scriptures say “Know the truth of thyself”, their real intention is simply to make us turn our attention towards the ever-known ‘I am’, thereby giving up the attention towards second and third person objects, for such objective attention alone is wrong knowledge or ajnana. Thus, the intention of the scriptures is not to make us know anything new, but only to make us give up our wrong knowledge. In other words, if we merely give up our objective attention, that itself will make it clear to us that we ever know Self.

646. Self, the shining of Grace, which does not reveal itself when sought by the mind, which is merely an objective attention [that is, an attention towards second and third persons], will reveal itself when that objective attention [the mind] ceases to function. “When I look at her, the new bride will only look down towards the ground, but when I do not look at her, will lovingly look at me and mildly smile within with joy.”

Michael James: The last two lines of this verse are a quotation of verse 1094 of Tirukkural. The unusual way of comparing Self to the bride and the ego to the bridegroom is to be noted here. When one seeks to know Self as an object through the extroverted mind, It is not revealed. But since the cessation of

extroversion is itself introversion or Selfwardness (ahamukham), Self will automatically shine forth when extroversion ceases. Here readers are warned not to interpret the simile in the following wrong manner: ‘The bride looks at the bridegroom only when he does not look at her. Therefore, Self will reveal itself only when we do not attend to It, that is, only when we attend to the external world’. This is not the meaning which is intended when giving this simile. The correct interpretation should be: ‘Self cannot

be known by mind, but It will automatically shine forth when, and only when, the nature of the mind (namely attending to or knowing only second and third person objects) is destroyed’.

647. Do not look at this, do not look at that. If you simply remain without looking at anything, then by that powerful look at [one’s own] being [that is, by that powerful attention to Self, ‘I am’], you will become the supreme reality which has the outlook of the unlimited space of consciousness [chit-akasa].

648. Except by the Lord’s Grace, which begins to function when one surrenders oneself  completely to His Feet with sincere devotion, it [the reality] cannot be cognized merely by the skill of the mind of the jiva. So subtle is the reality.

http://www.happinessofbeing.com/guru_vachaka_kovai.html

http://prashantaboutindiaa.blogspot.com/2010/04/ramana-maharshi-discusses-about-truth.html

http://www.arunachalasamudra.org/directry.html

ജ്ഞാനപ്പാന

ജ്ഞാനപ്പാന
മംഗളാചരണം

കൃഷ്ണ ! കൃഷ്ണ ! മുകുന്ദാ ജനാര്‍ദ്ദന
കൃഷ്ണ ! ഗോവിന്ദ നാരായണാ ഹരേ
അച്യുതാനന്ദ ഗോവിന്ദ മാധവാ
സച്ചിതാനന്ദ നാരായണാ ഹരേ !
ഗുരുനാഥന്‍ തുണ ചെയ്ക സന്തതം
തിരു നാമങ്ങള്‍ നാവിന്‍മേലെപ്പൊഴും
പിരിയാതേയിരിക്കണം നമ്മുടെ
നരജന്‍മം സഫലമാക്കീടുവാന്‍
ഇന്നലെയോളമെന്തെന്നറിഞ്ഞീലാ
ഇനി നാളേയുമെന്തെന്നറിഞ്ഞീലാ
ഇന്നിക്കണ്ട തടിക്കു വിനാശവും
മിന്നനേരമെന്നേതുമറിഞ്ഞീലാ
കണ്ടു കണ്ടങ്ങിരിക്കും ജനങ്ങളെ
കണ്ടില്ലെന്നു വരുത്തുന്നതും ഭവാന്‍
രണ്ടു നാലു ദിനം കൊണ്ടൊരുത്തനെ
തണ്ടിലേറ്റി നടത്തുന്നതും ഭവാന്‍.
മാളിക മുകളേറിയ മന്നന്റെ തോളില്‍
മാറാപ്പു കേറ്റുന്നതും ഭവാന്‍
കണ്ടാലൊട്ടറിയുന്നു ചിലരിതു
കണ്ടാലും തിരിയാ ചിലര്‍ക്കേതുമേ
കണ്ടതൊന്നുമേ സത്യമല്ലെന്നതു
മുമ്പേ കണ്ടിട്ടറിയുന്നിതു ചിലര്‍
മനു ജാതിയില്‍ തന്നെ പലവിധം
മനസ്സിന്നു വിശേഷമുണ്ടോര്‍ക്കണം
പലര്‍ക്കുമറിയേണമെന്നിട്ടല്ലോ
പല ജാതി പറയുന്നു ശാസ്ത്രങ്ങള്‍
കര്‍മ്മത്തിലധികാരി ജനങ്ങള്‍ക്കു
കര്‍മ്മശാസ്ത്രങ്ങളുണ്ടു പലവിധം
സംഖ്യാശാസ്ത്രങ്ങള്‍ യോഗങ്ങളെന്നിവ
സംഖ്യയില്ലതു നില്‍ക്കട്ടെ സര്‍വ്വവും

തത്വവിചാരംചുഴന്നീടുന്ന സംസാര ചക്രത്തി-
ലുഴന്നീടും നമുക്കറിഞ്ഞീടുവാന്‍
അറിവുള്ള മഹത്തുക്കളുണ്ടൊരു
പരമാര്‍ത്ഥമരുള്‍ ചെയ്‌തിരിക്കുന്നു
എളുതായിട്ടു മുക്‌തി ലഭിപ്പാനായ്‌
ചെവി തന്നിതു കേള്‍പ്പിനെല്ലാവരും
നമ്മെയൊക്കെയും ബന്ധിച്ച സാധനം
കര്‍മ്മമെന്നറിയേണ്ടതു മുമ്പിനാല്‍
മുന്നമിക്കണ്ട വിശ്വമശേഷവും
ഒന്നായുള്ളൊരു ജോതിസ്വരൂപമായ്‌
ഒന്നും ചെന്നങ്ങു തന്നോടു പറ്റാതെ
ഒന്നിനും ചെന്നു താനും വലയാതെ
ഒന്നൊന്നായി നിനക്കും ജനങ്ങള്‍ക്കു
ഒന്നുകൊണ്ടറിവാകുന്ന വസ്തുവായ്‌
ഒന്നുപോലെയൊന്നില്ലാതെയുള്ളതി-
നൊന്നായുള്ളോരു ജോതിസ്വരൂപമായ്‌
ഒന്നിലുമൊരു ബന്ധമില്ലാതെയായ്‌
നിന്നവന്‍ തന്നെ വിശ്വം ചമച്ചുപോല്‍
മൂന്നുമൊന്നിലടങ്ങുന്നു പിന്നെയും
ഒന്നുമില്ലപോല്‍ വിശ്വമന്നേരത്ത്‌

കര്‍മ്മം ഒന്നുകൊണ്ടു ചമച്ചൊരു വിശ്വത്തില്‍
മൂന്നായിട്ടുള്ള കര്‍മ്മങ്ങളൊക്കെയും
പുണ്യ കര്‍മ്മങ്ങള്‍ പാപകര്‍മ്മങ്ങളും
പുണ്യ പാപങ്ങള്‍ മിശ്രമാം കര്‍മ്മവും
മൂന്നു ജാതി നിരൂപിച്ചു കാണുമ്പോള്‍
മൂന്നുകൊണ്ടും തളയ്ക്കുന്നു ജീവനെ
പൊന്നിന്‍ ചങ്ങലയൊന്നിപ്പറഞ്ഞതി-
ലൊന്നിരുമ്പുകൊണ്ടെന്നത്രെ ഭേദങ്ങള്‍
രണ്ടിനാലുമെടുത്തു പണിചെയ്‌ത
ചങ്ങലയല്ലൊ മിശ്രമാം കര്‍മ്മവും
ബ്രഹ്മവാദിയായീച്ചയെറുമ്പോളം
കര്‍മ്മബദ്ധന്‍മാരെന്നതറിഞ്ഞാലും
ഭുവനങ്ങളെ സൃഷ്ടിക്കയെന്നതു
ഭുവനാന്ത്യപ്രളയം കഴിവോളം
കര്‍മ്മ പാശത്തെ ലംഘിക്കയെന്നതു
ബ്രഹ്മാവിന്നുമെളുതല്ല നിര്‍ണ്ണയം.
ദിക്പാലന്‍മാരുമവ്വണ്ണമോരോരോ
ദിക്കുതോറും തളച്ചു കിടക്കുന്നു
അല്‍പ്പകര്‍മ്മികളാകിയ നാമെല്ലാ-
മല്‍പ്പകാലം കൊണ്ടോരോരോ ജന്തുക്കള്‍
ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ പുക്കും പുറപ്പെട്ടും
കര്‍മ്മം കൊണ്ടു കളിക്കുന്നതിങ്ങനെ
നരകത്തില്‍ക്കിടക്കുന്ന ജീവന്‍പോയ്‌
ദുരിതങ്ങളൊടുങ്ങി മനസ്സിന്റെ
പരിപാകവും വന്നു ക്രമത്താലേ
നരജാതിയില്‍ വന്നുപിറന്നിട്ടു
സുകൃതം ചെയ്‌തു മേല്‍പ്പോട്ടുപോയവര്‍
സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിങ്കലിരുന്നു സുഖിക്കുന്നു
സുകൃതങ്ങളുമൊക്കെയൊടുങ്ങുമ്പോള്‍
പരിപാകവുമെള്ളോളമില്ലവര്‍
പരിചോടങ്ങിരുന്നുട്ടു ഭൂമിയില്‍ ജാതരായ്‌;
ദുരിതം ചെയ്‌തു ചത്തവര്‍
വന്നൊരദ്ദുരിതത്തിന്‍ ഫലമായി
പിന്നെപ്പോയ്‌ നരകങ്ങളില്‍ വീഴുന്നു
സുരലോകത്തില്‍നിന്നൊരു ജീവന്‍പോയ്‌
നരലോകേ മഹീസുരനാകുന്നു
ചണ്ഡകര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്‌തവര്‍ ചാകുമ്പോള്‍
ചണ്ഡാലകുലത്തില്‍പ്പിറക്കുന്നു
അസുരന്‍മാര്‍ സുരന്‍മാരായിടുന്നു
അമരന്‍മാര്‍ മരങ്ങളായിടുന്നു
അജം ചത്തു ഗജമായ്‌ പിറക്കുന്നു
ഗജം ചത്തങ്ങജവുമായീടുന്നു.-
നരിചത്തു നരനായ്‌ പിറക്കുന്നു
നാരി ചത്തുടനോരിയായ്‌ പോകുന്നു
കൃപകൂടാതെ പീഡിപ്പിച്ചീടുന്ന
നൃപന്‍ ചത്തു കൃമിയായ്‌ പിറക്കുന്നു
ഈച്ച ചത്തൊരു പൂച്ചയായീടുന്നു
ഈശ്വരന്റെ വിലാസങ്ങളിങ്ങനെ
കീഴ്മേലിങ്ങനെ മണ്ടുന്ന ജീവന്‍മാര്‍
ഭൂമിയീന്നത്രെ നേടുന്നു കര്‍മ്മങ്ങള്‍
സീമയില്ലാതോളം പല കര്‍മ്മങ്ങള്‍
ഭൂമിയീന്നത്രെ നേടുന്നു ജീവന്‍മാര്‍
അങ്ങനെ ചെയ്‌തു നേടി മരിച്ചുട-
നന്യലോകങ്ങളോരോന്നിലോരോന്നില്‍
ചെന്നിരുന്നു ഭുജിക്കുന്നു ജീവന്‍മാര്‍
തങ്ങള്‍ ചെയ്‌തോരുകര്‍മ്മങ്ങള്‍തന്‍ഫലം
ഒടുങ്ങീടുമതൊട്ടുനാള്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍
ഉടനേ വന്നു നേടുന്നു പിന്നെയും;
തന്റെ തന്റെ ഗൃഹത്തിങ്കല്‍ നിന്നുടന്‍
കൊണ്ടുപോന്ന ധനം കൊണ്ടു നാമെല്ലാം
മറ്റെങ്ങാനുമൊരേടത്തിരുന്നിട്ടു
വിറ്റൂണെന്നു പറയും കണക്കിനെ

ഭാരതമഹിമ കര്‍മ്മങ്ങള്‍ക്കു വിളഭൂമിയാകിയ
ജന്‍മദേശമിഭൂമിയറിഞ്ഞാലും
കര്‍മ്മനാശം വരുത്തേണമെങ്കിലും
ചെമ്മേ മറ്റെങ്ങും സാധിയാ നിര്‍ണ്ണയം
ഭക്‌തന്‍മാര്‍ക്കും മുമുക്ഷു ജനങ്ങള്‍ക്കും
സക്‌തരായ വിഷയി ജനങ്ങള്‍ക്കും
ഇച്ഛിച്ചീടുന്നതൊക്കെക്കൊടുത്തിടും
വിശ്വമാതാവു ഭൂമി ശിവ ശിവ!
വിശ്വനാഥന്റെ മുലപ്രകൃതി താന്‍
പ്രത്യക്ഷേണ വിളങ്ങുന്നു ഭൂമിയായ്‌
അവനീതല പാലനത്തിന്നല്ലോ
അവതാരങ്ങളും പലതോര്‍ക്കുമ്പോള്‍
അതുകൊണ്ടു വിശേഷിച്ചും ഭൂലോകം
പതിമൂന്നിലുമുത്തമമെന്നല്ലോ
വേദവാദികളായ മുനികളും
വേദവും ബഹുമാനിച്ചു ചൊല്ലുന്നു
ലവണാം ബുധിമദ്ധ്യേ വിളങ്ങുന്ന
ജംബു ദ്വീപൊരു യോജനലക്ഷവും
സപ്തദ്വീപുകളുണ്ടതിലെത്രയും
ഉത്തമമെന്നു വാഴ്ത്തുന്നു പിന്നെയും
ഭൂപത്മത്തിന്നു കര്‍ണ്ണികയായിട്ടു
ഭൂധരേന്ദ്രനതിലല്ലോ നില്‍ക്കുന്നു
ഇതിലൊമ്പതു കണ്ടങ്ങളുണ്ടല്ലോ
അതിലുത്തമം ഭാരതഭൂതലം
സമ്മതരായ മാമുനിശ്രേഷ്ടന്‍മാര്‍
കര്‍മ്മക്ഷേത്രമെന്നല്ലോ പറയുന്നു
കര്‍മ്മബീജമതീന്നു മുളക്കേണ്ടു
ബ്രഹ്മലോകത്തിരിക്കുന്നവര്‍കള്‍ക്കും
കര്‍മ്മബീജമതീന്നു മുളക്കേണ്ടു
ബ്രഹ്മലോകത്തിരിക്കുന്നവര്‍കള്‍ക്കും
കര്‍മ്മബീജം വരട്ടിക്കളഞ്ഞുടന്‍
ജന്‍മനാശം വരുത്തേണമെങ്കിലും
ഭാരതമായ ണ്ഡമൊഴിഞ്ഞുള്ള
പാരിലെങ്ങുമെളുതല്ല നിര്‍ണ്ണയം
അത്രമുഖ്യമായുള്ളൊരു ഭാരത-
മിപ്രദേശമെന്നെല്ലാരുമോര്‍ക്കണം.
യുഗം നാലിലും നല്ലൂ കലിയുഗം
സുഖമേതന്നെ മുക്‌തി വരുത്തുവാന്‍
കൃഷ്ണ! കൃഷ്ണ! മുകുന്ദാ ജനാര്‍ദ്ദനാ!
കൃഷ്ണ! ഗോവിന്ദ! രാമാ! എന്നിങ്ങനെ
തിരുനാമാസങ്കീര്‍ത്തനമെന്നിയേ
മറ്റേതുമില്ല യത്നമറിഞ്ഞാലും
അതുചിന്തിച്ചു മറ്റുള്ള ലോകങ്ങള്‍
പതിമൂന്നിലുമുള്ള ജനങ്ങളും
മറ്റുദ്വീപുകളാറിലുമുള്ളോരും
മറ്റുണ്ഡങ്ങളെട്ടിലുമുള്ളോരും
മറ്റുമൂന്നു യുഗങ്ങളിലുള്ളോരും
മുക്‌തി തങ്ങള്‍ക്കു സാദ്ധ്യമല്ലായ്കയാല്‍
കലികാലത്തെ, ഭാരത ണ്ഡത്തെ
കലിതാദരം കൈവണങ്ങീടുന്നു-
അതില്‍ വന്നൊരു പുല്ലായിട്ടെങ്കിലും
ഇതുകാലം ജനിച്ചുകൊണ്ടീടുവാന്‍
യോഗ്യതവരുത്തീടുവാന്‍ തക്കൊരു
ഭാഗ്യം പോരാതെ പോയല്ലോ ദൈവമേ!
ഭാരതണ്ഡത്തില്‍ പിറന്നൊരു
മാനുഷര്‍ക്കും കലിക്കും നമസ്ക്കാരം
എന്നെല്ലാം പുകഴ്ത്തീടുന്നു മറ്റുള്ളോര്‍
എന്നതെന്തിനു നാം പറഞ്ഞീടുന്നു?

എന്തിന്റെ കുറവ്‌കാലമിന്നു കലിയുഗമല്ലയോ?
ഭാരതമിപ്പ്രദേശവുമല്ലയോ?
നമ്മളെല്ലാം നരന്‍മാരുമല്ലയോ
ചെമ്മെ നന്നായ്‌ നിരൂപിപ്പിനെല്ലാരും
ഹരിനാമങ്ങളില്ലാതെ പോകയോ?
നരകങ്ങളില്‍ പേടി കുറകയോ?
നാവു കൂടാതെ ജന്‍മമതാകയോ?
നമുക്കിന്നി വിനാശമില്ലായ്കയോ?
കഷ്ടം! കഷ്ടം! നിരൂപണം കൂടാതെ
ചുട്ടുതിന്നുന്നു ജന്‍മം പഴുതേ നാം!

മനുഷ്യ ജന്‍മം ദുര്‍ല്ലഭംഎത്ര ജന്‍മം പ്രയാസപ്പെട്ടിക്കാലം
അത്ര വന്നു പിറന്നു സുകൃതത്താല്‍
എത്ര ജന്‍മം മലത്തില്‍ കഴിഞ്ഞതും
എത്ര ജന്‍മം ജലത്തില്‍ കഴിഞ്ഞതും
എത്ര ജന്‍മങ്ങള്‍ മണ്ണില്‍ കഴിഞ്ഞതും
എത്ര ജന്‍മം മരങ്ങളായ്‌ നിന്നതും
എത്ര ജന്‍മമരിച്ചു നടന്നതും
എത്ര ജന്‍മം മൃഗങ്ങള്‍ പശുക്കളായ്‌
അതു വന്നിട്ടീവണ്ണം ലഭിച്ചൊരു
മര്‍ത്ത്യ ജന്‍മത്തില്‍ മുമ്പേ കഴിച്ചു നാം!
എത്രയും പണിപ്പെട്ടിങ്ങു മാതാവിന്‍
ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ വീണതറിഞ്ഞാലും
പത്തു മാസം വയറ്റില്‍ കഴിഞ്ഞുപോയ്‌
പത്തു പന്തീരാണ്ടുണ്ണിയായിട്ടും പോയ്‌
തന്നെത്താനഭിമാനിച്ചു പിന്നേടം
തന്നെത്താനറിയാതെ കഴിയുന്നു
ഇത്രകാലമിരിക്കുമിനിയെന്നും
സത്യമോ നമുക്കേതുമെന്നില്ലല്ലോ;
നീര്‍പ്പോള പോലെയുള്ളൊരു ദേഹത്തില്‍
വീര്‍പ്പുമാത്രമുണ്ടിങ്ങനെ കാണുന്നു
ഓര്‍ത്തറിയാതെ പാടുപെടുന്നേരം
നേര്‍ത്തുപോകുമതെന്നേ പറയാവൂ
അത്രമാത്രമിരിക്കുന്ന നേരത്തു
കീര്‍ത്തിച്ചീടുന്നതില്ല തിരുനാമം!

സംസാര വര്‍ണ്ണന സ്ഥാനമാനങ്ങള്‍ ചൊല്ലിക്കലഹിച്ചു
നാണം കെട്ടു നടക്കുന്നിതു ചിലര്‍-
മദമത്സരം ചിന്തിച്ചു ചിന്തിച്ചു
മതികെട്ടു നടക്കുന്നിതു ചിലര്‍;
ചഞ്ചലാക്ഷിമാര്‍ വീടുകളില്‍ പുക്കു
കുഞ്ചിരാമനായാടുന്നിതു ചിലര്‍
കോലകങ്ങളില്‍ സേവകരായിട്ടു
കോലം കെട്ടി ഞെളിയുന്നിതു ചിലര്‍;
അമ്മയ്ക്കും പുനരച്ഛനും ഭാര്യയ്ക്കും
ഉണ്‍മാന്‍പോലും കൊടുക്കുന്നില്ല ചിലര്‍;
അഗ്നിസാക്ഷിണിയായൊരു പത്നിയെ
സ്വപ്നത്തില്‍ പോലും കാണുന്നില്ല ചിലര്‍
സത്തുക്കള്‍കണ്ടു ശിക്ഷിച്ചു ചൊല്ലുമ്പോള്‍
ശത്രുവെപ്പോലെ ക്രൂദ്ധിക്കുന്നു ചിലര്‍
വന്ദിതന്‍മാരെക്കാണുന്ന നേരത്തു
നിന്ദിച്ചത്രേ പറയുന്നിതു ചിലര്‍;
ബ്രാഹ്മണ്യംകൊണ്ടു കുന്തിച്ചു കുന്തിച്ചു
ബ്രഹ്മാവുമെനിക്കൊക്കായെന്നും ചിലര്‍;
അര്‍ത്ഥാശയ്ക്കു വിരുതു വിളിപ്പിപ്പാന്‍
അഗ്നിഹോത്രാദി ചെയ്യുന്നിതു ചിലര്‍;
സ്വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ നവരത്നങ്ങളെക്കൊണ്ടും
എണ്ണം കൂടാതെ വില്‍ക്കുന്നിതു ചിലര്‍
മത്തേഭംകൊണ്ടു കച്ചവടം ചെയ്‌തും
ഉത്തമതുരഗങ്ങളതുകൊണ്ടും
അത്രയുമല്ല കപ്പല്‍ വെപ്പിച്ചിടു-
മെത്ര നേടുന്നിതര്‍ത്ഥം ശിവ! ശിവ!
വൃത്തിയും കെട്ടു ധൂര്‍ത്തരായെപ്പൊഴും
അര്‍ത്ഥത്തെക്കൊതിച്ചത്രെ നശിക്കുന്നു;
അര്‍ത്ഥമെത്ര വളരെയുണ്ടായാലും
തൃപ്തിയാകാ മനസ്സിനൊരുകാലം
പത്തുകിട്ടുകില്‍ നൂറു മതിയെന്നും
ശതമാകില്‍ സഹസ്രം മതിയെന്നും
ആയിരം പണം കയ്യിലുണ്ടാകുമ്പോള്‍
അയുതമാകിലാശ്ചര്യമെന്നതും
ആശയായുള്ള പാശമതിങ്കേന്നു
വേര്‍വിടാതെ കരേറുന്നു മേല്‍ക്കുമേല്‍
സത്തുക്കള്‍ ചെന്നിരന്നാലായര്‍ത്ഥത്തില്‍
സ്വല്‍പ്പമാത്രം കൊടാ ചില ദുഷ്ടന്‍മാര്‍
ചത്തുപോകും നേരം വസ്ത്രമതുപോലു-
മൊത്തിടാ കൊണ്ടുപോവാനൊരുത്തര്‍ക്കും
പശ്ചാത്താപമൊരെള്ളോളമില്ലാതെ
വിശ്വാസപാതകത്തെക്കരുതുന്നു
വിത്തത്തിലാശ പറ്റുകഹേതുവായ്‌
സത്യത്തെ ത്യജിക്കുന്നു ചിലരഹോ!
സത്യമെന്നതു ബ്രഹ്മമതുതന്നെ
സത്യമെന്നു കരുതുന്നു സത്തുക്കള്‍
വിദ്യകൊണ്ടറിയേണ്ടതറിയാതെ
വിദ്വാനെന്നു നടിക്കുന്നു ചിലര്‍;
കുങ്കുമത്തിന്റെ ഗന്ധമറിയാതെ
കുങ്കുമം ചുമക്കും പോലെ ഗര്‍ദ്ദഭം
കൃഷ്ണ! കൃഷ്ണ! നിരൂപിച്ചു കാണുമ്പോള്‍
തൃഷ്ണ കൊണ്ടു ഭ്രമിക്കുന്നിതൊക്കെയും
എണ്ണിയെണ്ണിക്കുറയുന്നിതായുസ്സും
മണ്ടി മണ്ടിക്കരേറുന്നു മോഹവും
വന്നുവോണം കഴിഞ്ഞു വിഷുവെന്നും
വന്നില്ലല്ലോ തിരുവാതിരയെന്നും
കുംഭ മാസത്തിലാകുന്നു നമ്മുടെ
ജന്‍മനക്ഷത്രമശ്വതി നാളെന്നും
ശ്രാദ്ധമുണ്ടഹോ വൃശ്ചികമാസത്തില്‍
സദ്യയൊന്നുമെളുതല്ലിനിയെന്നും;
ഉണ്ണിയൂണ്ടായി വേള്‍പ്പിച്ചതിലൊരു
ഉണ്ണിയുണ്ടായിക്കണ്ടാവു ഞാനെന്നും;
കോണിക്കല്‍ തന്നെ വന്ന നിലമിനി-
ക്കാണമെന്നെന്നെടുപ്പിക്കരുതെന്നും;
ഇത്ഥമോരോന്നു ചിന്തിച്ചിരിക്കവേ
ചത്തുപോകുന്നു പാവം ശിവ! ശിവ!
എന്തിനിത്ര പറഞ്ഞു വിശേഷിച്ചും
ചിന്തിച്ചീടുവാനാവോളം
കര്‍മ്മത്തിന്റെ വലിപ്പവുമോരോരോ
ജന്‍മങ്ങള്‍ പലതും കഴിഞ്ഞെന്നതും
കാലമിന്നു കലിയുഗമായതും
ഭാരതഖണ്ഡത്തിന്റെ വലിപ്പവും
അതില്‍ വന്നു പിറന്നതുമെത്രനാള്‍
പഴുതേ തന്നെ പോയ പ്രകാരവും
ആയുസ്സിന്റെ പ്രമാണമില്ലാത്തതും
ആരോഗ്യത്തോടിരിക്കുന്നവസ്ഥയും
ഇന്നു നാമ സങ്കീര്‍ത്തനം കൊണ്ടുടന്‍
വന്നു കൂടും പുരുഷാര്‍ത്ഥമെന്നതും
ഇനിയുള്ള നരക ഭയങ്ങളും
ഇന്നുവേണ്ടും നിരൂപണമൊക്കെയും
എന്തിനു വൃഥാ കാലം കളയുന്നു!
വൈകുണ്ഠത്തിനു പൊയ്ക്കൊള്‍വിനെല്ലാരും
കൂടിയല്ല പിറക്കുന്ന നേരത്തും
കൂടിയല്ല മരിക്കുന്ന നേരത്തും
മദ്ധ്യേയിങ്ങനെ കാണുന്ന നേരത്ത്‌
മത്സരിക്കുന്നതെന്തിനു നാം വൃഥാ ?
അര്‍ത്ഥമോ പുരുഷാര്‍ത്ഥമിരിക്കവേ
അര്‍ത്ഥത്തിനു കൊതിക്കുന്നതെന്തു നാം?
മദ്ധാഹ്നപ്രകാശമിരിക്കവേ
ഖദ്യോദത്തെയോ മാനിച്ചുകൊള്ളേണ്ടു?
ഉണ്ണികൃഷ്ണന്‍ മനസ്സില്‍ കളിക്കുമ്പോള്‍
ഉണ്ണികള്‍ മറ്റു വേണമോ മക്കളായ്‌?
മിത്രങ്ങള്‍ നമുക്കെത്ര ശിവ! ശിവ!
വിഷ്ണു ഭക്‌തന്‍മാരില്ലേ ഭുവനത്തില്‍?
മായ കാട്ടും വിലാസങ്ങള്‍ കാണുമ്പോള്‍
ജായ കാട്ടും വിലാസങ്ങള്‍ ഗോഷ്ടികള്‍
ഭുവനത്തിലെ ഭൂതികളൊക്കെയും
ഭുവനം നമുക്കായതിതു തന്നെ
വിശ്വനാഥന്‍ പിതാവു നമുക്കെല്ലാം
വിശ്വധാത്രി ചരാചര മാതാവും
അച്ഛനും പുനരമ്മയുമുണ്ടല്ലോ
രക്ഷിച്ചീടുവാനുള്ള നാളൊക്കെയും
ഭിക്ഷാന്നം നല്ലൊരന്നവുമുണ്ടല്ലോ
ഭക്ഷിച്ചീടുകതന്നെ പണിയുള്ളൂ
സക്‌തികൂടാതെ നാമങ്ങളെപ്പൊഴും
ഭക്‌തിപൂണ്ടു ജപിക്കണം നമ്മുടെ
സിദ്ധികാലം കഴിവോളമീവണ്ണം
ശ്രദ്ധയോടെ വസിക്കേണമേവരും
കാണാകുന്ന ചരാചരജീവിയെ
നാണം കൈവിട്ടു കൂപ്പിസ്തുതിക്കണം
ഹരിഷ്രാശ്രുപരിപ്ലുതനായിട്ടു
പരുഷാദികളൊക്കെസ്സഹിച്ചുടന്‍
സജ്ജനങ്ങളെക്കാണുന്ന നേരത്ത്‌
ലജ്ജകൂടാതെ വീണു നമിക്കണം
ഭക്‌തി തന്നില്‍ മുഴുകിച്ചമഞ്ഞുടന്‍
മത്തനെപ്പോലെ നൃത്തം കുതിക്കണം
പാരിലിങ്ങനെ സഞ്ചരിച്ചീടുമ്പോള്‍
പ്രാരാബ്ധങ്ങളശേഷമൊഴിഞ്ഞിടും
വിധിച്ചീടുന്ന കര്‍മ്മമൊടുങ്ങുമ്പോള്‍
പതിച്ചീടുന്നു ദേഹമൊരേടത്ത്‌
കൊതിച്ചീടുന്ന ബ്രഹ്മത്തെക്കണ്ടിട്ടു
കുതിച്ചീടുന്നു ജീവനും
സക്‌തിവേറിട്ടു സഞ്ചരിച്ചീടുമ്പോള്‍
പാത്രമായില്ലയെന്നതുകൊണ്ടേതും
പരിതാപം മനസ്സില്‍ മുഴുക്കേണ്ട
തിരുനാമത്തിന്‍ മാഹാത്മ്യം കേട്ടാലും
ജാതിപാര്‍ക്കിലൊരന്ത്യജനാകിലും
വേദവാദി മഹീസുരനാകിലും
നാവു കൂടാതെ ജന്‍മമതാകിയ
മൂകരെയങ്ങൊഴിച്ചുള്ള മാനുഷര്‍
എണ്ണമറ്റ തിരുനാമമുള്ളതില്‍
ഒന്നുമാത്രമൊരിക്കലൊരുദിനം
സ്വസ്ഥനായിട്ടിരിക്കുമ്പോഴെങ്കിലും
സ്വപ്നത്തില്‍ താനറിയാതെയെങ്കിലും
മറ്റൊന്നായിപ്പരിഹസിച്ചെങ്കിലും
മറ്റൊരുത്തര്‍ക്കുവേണ്ടിയെന്നാകിലും
ഏതു ദിക്കിലിരിക്കിലും തന്നുടെ
നാവുകൊണ്ടിതു ചൊല്ലിയെന്നാകിലും
അതുമല്ലൊരു നേരമൊരുദിനം
ചെവികൊണ്ടിതു കേട്ടുവെന്നാകിലും
ജന്‍മസാഫല്യമപ്പോഴെ വന്നുപോയ്‌
ബ്രഹ്മസായൂജ്യം കിട്ടീടുമെന്നല്ലോ
ശ്രീധരാചാര്യര്‍ താനും പറഞ്ഞിതു
ബാദരായണന്‍ താനുമരുള്‍ചെയ്‌തു
ഗീതയും പറഞ്ഞീടുന്നതിങ്ങനെ
വേദവും ബഹുമാനിച്ചു ചൊല്ലുന്നു
ആമോദം പൂണ്ടു ചൊല്ലുവിന്‍ നാമങ്ങള്‍
ആനന്ദം പൂണ്ടു ബ്രഹ്മത്തില്‍ച്ചേരുവാന്‍
മതിയുണ്ടെങ്കിലൊക്കെ മതിയിതു
തിരുനാമത്തിന്‍ മാഹാത്മ്യമാമിതു
പിഴയാകിലും പിഴകേടെന്നാകിലും
തിരുവുള്ളമരുള്‍ക ഭഗവാനേ!

ANATMA SRI VIGARHANA PRAKARANAM

ലബ്ധാവിദ്യാ രാജമാന്യാ തതഃ കിം

പ്രാപ്താസമ്പത്പ്രാഭവാഢ്യാ തതഃ കിം

ഭുക്താനാരീ സുന്ദരാംഗീ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 1

കേയൂരാദ്യൈർഭൂഷിതോവാ തതഃ കിം

കൗശേയാദ്യൈരാവൃതോവാ തതഃ കിം

തൃപ്തോമൃഷ്ടാന്നാദിനാ വാ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 2

ദൃഷ്ടാനാനാ ചാരുദേശാസ്തതഃ കിം

പുഷ്ടാശ്ചേഷ്ടാബന്ധുവർഗാസ്തതഃ കിം

നഷ്ടന്ദാരിദ്ര്യാദിദുഃഖം തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 3

സ്നാതസ്തീർഥേജഹ്നുജാദൗ തതഃ കിം

ദാനന്ദത്തം ദ്വ്യഷ്ടസംഖ്യം തതഃ കിം

ജപ്താമന്ത്രാഃ കോടിശോ വാ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 4

ഗോത്രംസമ്യഗ്ഭൂഷിതം വാ തതഃ കിം

ഗാത്രംഭസ്മാച്ഛാദിതം വാ തതഃ കിം

രുദ്രാക്ഷാദിഃസദ്ധൃതോ വാ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 5

അന്നൈർവിപ്രാസ്തർപിതാവാ തതഃ കിം

യജ്ഞൈർദേവാസ്തോഷിതാവാ തതഃ കിം

കീർത്യാവ്യാപ്താഃ സർവലോകാസ്തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 6

കായഃക്ലിഷ്ടശ്ചോപവാസൈസ്തതഃ കിം

ലബ്ധാഃപുത്രാഃ സ്വീയപത്ന്യാസ്തതഃ കിം

പ്രാണായാമഃസാധിതോ വാ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 7

യുദ്ധേശത്രുർനിർജിതോ വാ തതഃ കിം

ഭൂയോമിത്രൈഃ പൂരിതോ വാ തതഃ കിം

യോഗൈഃപ്രാപ്താഃ സിദ്ധയോ വാ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 8

അബ്ധിഃപദ്ഭ്യാം ലംഘിതോ വാ തതഃ കിം

വായുഃകുംഭേ സ്ഥാപിതോ വാ തതഃ കിം

മേരുഃപാണാവുദ്ധൃതോ വാ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 9

ക്ഷ്വേലഃപീതോ ദുഗ്ധവദ്വാ തതഃ കിം

വഹ്നിർജഗ്ധോലാജവദ്വാ തതഃ കിം

പ്രാപ്തശ്ചാരഃപക്ഷിവത്ഖേ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 10

ബദ്ധാഃസമ്യക്പാവകാദ്യാസ്തതഃ കിം

സാക്ഷാദ്വിദ്ധാലോഹവര്യാസ്തതഃ കിം

ലബ്ധോനിക്ഷേപോƒ ഞ്ജനാദ്യൈസ്തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 11

ഭൂപേന്ദ്രത്വമ്പ്രാപ്തമുർവ്യാം തതഃ കിം

ദേവേന്ദ്രത്വംസംഭൃതം വാ തതഃ കിം

മുണ്ഡീന്ദ്രത്വഞ്ചോപലബ്ധം തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 12

മന്ത്രൈഃസർവഃ സ്തംഭിതോ വാ തതഃ കിം

ബാണൈർലക്ഷ്യോഭേദിതോ വാ തതഃ കിം

കാലജ്ഞാനഞ്ചാപി ലബ്ധം തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 13

കാമാതങ്കഃഖണ്ഡിതോ വാ തതഃ കിം

കോപാവേശഃകുണ്ഠിതോ വാ തതഃ കിം

ലോഭാശ്ലേഷോവർജിതോ വാ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 14

മോഹധ്വാന്തഃപേഷിതോ വാ തതഃ കിം

ജാതോഭൂമൗ നിർമദോ വാ തതഃ കിം

മാത്സര്യാർതിർമീലിതാവാ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 15

ധാതുർലോകഃസാധിതോ വാ തതഃ കിം

വിഷ്ണോർലോകോവീക്ഷിതോ വാ തതഃ കിം

ശംഭോർലോകഃശാസിതോ വാ തതഃ കിം

യേനസ്വാത്മാ നൈവ സാക്ഷാത്കൃതോƒ ഭൂത് 16

യസ്യേദംഹൃദയേ സമ്യഗനാത്മശ്രീവിഗർഹണം

സദോദേതിസ ഏവാത്മസാക്ഷാത്കാരസ്യ ഭാജനം 17

അന്യേതു മായികജഗദ്ഭ്രാന്തിവ്യാമോഹമോഹിതാഃ

നതേഷാം ജായതേ ക്വാപി സ്വാത്മസാക്ഷാത്കൃതിർഭുവി 18

1) Learning, which is honoured by kings, has been acquired, supreme

wealth has been obtained, the fair one's company has been enjoyed -

all these verily are in vain to him, by whom the Self has not been

realized.

2) The body has been adorned with bracelets (and other ornaments),

it has been clad in silken (and other rich) robes, it has been

pampered with dainty food - all these, verily are in vain to him, by

whom the Self has not been realized.

3) Many a charming country has been traversed and seen, many a

dear relative has been nourished well, the pain of poverty, etc. has

gone - all these are in vain to him, by whom the Self has not been

realized.

4) Holy baths have been taken in sacred rivers like the Ganges, the

sixteen kinds of gifts have been given, sacred mantras (potent spells)

have been muttered by the crores - all these, verily are in vain to him,

by whom the Self has not been realized.

5) The family has been well adorned, the body is well besmeared with

holy ashes, the rudráksha-rosary etc. have been worn well - all these,

verily are in vain to him, by whom the Self has not been realized.

6) Learned Brahmins have been propitiated with food, the gods have

been pleased with sacrificial oblations, fame has spread to all the

worlds - all these, verily are in vain to him, by whom the Self has not

been realized.

7) The body has been emaciated by fastings, good sons have been

obtained through one's wife, control of the breath has been

successfully practised - all these, are in vain to him, by whom the Self

has not been realized.

8) The enemy has been vanquished in battle, strength has been

replenished through new allies, the siddhis have been attained

through the process of Yoga - all these, verily are in vain to him, by

whom the Self has not been realized.

9) The ocean has been crossed on foot, the vital breath has been

retained (in the Kumbhaka process of Pránayáma), the great

Mountain Meru has been held in the palm - all these verily, are in vain

to him, by whom the Self has not been realized.

10) Poison has been drunk like milk, fire has been eaten like fried

paddy, movement in the sky has been got like a bird - all these, verily

are in vain to him, by whom the Self has not been realized.

11) The fire and other elements, have been controlled, metals like

iron have been directly pierced, the treasure (inside the earth) has

been detected with the help of collyrium, etc. - all these, verily are in

vain to him, by whom the Self has not been realized.

12) Sovereignty over the earth has been obtained, lordship of the

gods in Heaven has been secured, lordship over the ascetics (with

shaven heads) has been attained - all these, verily are in vain to him,

by whom the Self has not been realized.

13) Everything has been controlled through mantras (potent spells),

the target has been unerringly pierced with arrows, knowledge of

Time (past, present and future) has been acquired - all these, verily

are in vain to him, by whom the Self has not been realized.

14) The malady of desire (Káma) has been cut (kept) off, the effect of

anger has been blunted, the all-embracing evil of avarice has been

kept away – all these, verily, in vain to him, by whom the Self has not

been realized.

15) The gloom of delusion has been crushed, all pride has been shed

here, the disease of jealousy has been erased - all these, verily, are

in vain to him, by whom the Self has not been realized.

16) The world of Brahma has been acquired, the world of Vishu has

been seen and the world of Shiva has been ruled over - all these,

verily, are in vain to him by whom the Self has not been realized.

17) He is the only locus (fit person) for Self-realization, in whose

heart, always arises, this thought relating to the topic, that has been

dealt before (Anátmashri-vigarhna).

18) Others are infatuated by the delusion of this illusory world. Selfrealization

is not for such people on this earth.

ചിജ്ജഡചിന്തകം

അണുവു മുതല്‍ ആന വരെയുള്ളവരൊക്കെ ഇളകി നടക്കുന്നതും, പുല്ലുമുതല്‍ ഭുരുഹപര്യന്തം നിലയില്‍ നില്ക്കുന്നതും ആകുന്നു. എന്നു വേണ്ടാ നമ്മുടെ കണ്ണു, മൂക്കു മുതലായ ഇന്ദ്രിയങ്ങളില്‍നിന്നും ബ്രഹ്മം വരെ ഒക്കെയും ചിത്തും, മണ്ണിനു തൊട്ടു മുലാതിരസ്കരണി വരെ കാണപ്പെടുന്നതൊക്കെയും ജഡവും ആകുന്നു. ഈ ഇരുപിരിവുകളിലുമായി സൂത്രത്തില്‍ കോര്‍ത്തിട്ടിരിക്കുന്ന മണികള്‍പോലെ എല്ലാ വകയും അടങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. ഈ ഇരുപിരിവുകളിലുമുള്ള പണ്ടങ്ങളെയൊക്കെയും അറിയിക്കുന്നതിനു പുറപ്പെടുന്ന നാമഭേദം ഒന്ന്. ഇവകളില്‍ നിന്നും ആത്മീയമായും ഭൗതികമായും വെളിപ്പെടുന്ന ശബ്ദഭേദം ഒന്ന്. ഇതു രണ്ടും ചെവിയിലും, താനാശ്രയിച്ചിരിക്കുന്ന പണ്ടം ഇന്ന്തെന്നുള്ള സൂചനയോടുകൂടി വരുന്ന സ്പര്‍ശഭേദം ത്വക്കിലും, സൂര്യന്‍ ചന്ദ്രന്‍ അഗ്നി മുതലായ ജ്യോതിസ്സുകള്‍ എന്നല്ല, ഇവകളെക്കൊണ്ടു ശോഭിക്കുന്ന സകല പദാര്‍ഥങ്ങളെയും ഏന്തിക്കൊണ്ടു നില്‍ക്കുന്ന വര്‍ണ്ണഭേദം കണ്ണിലും മുന്തിരിങ്ങാപ്പഴം മുതലായ രസവര്‍ഗ്ഗങ്ങളെ ഉള്ളില്‍ അടക്കിക്കൊണ്ടു വരുന്ന രസഭേദം നാവിലും, താനിരുന്നിളകി വരുന്നത് ഇന്നതില്‍ നിന്നാണെന്നു ആ ഗന്ധദ്രവ്യത്തെ അറിയിക്കുന്ന തന്ത്രത്തോടു കൂടി വരുന്ന ഗന്ധഭേദം മൂക്കിലുമായി അടങ്ങിയിരുന്നറിയപ്പെടുന്നു എന്നുള്ളത് സ്പഷ്ടമാകുന്നു.

എന്നാല്‍ ഈ ശബ്ദദിവിഷയം അഞ്ചും ശ്രോത്രം മുതലായ ഇന്ദ്രിയങ്ങളില്‍ നിന്ന് അപ്പോഴപ്പോള്‍ തള്ളി വെളിയില്‍ വന്നിരുന്ന് കാണുന്നതോ അതല്ല ഭൗതികമായി വെളിയില്‍ നിര്‍ക്കുമ്പോള്‍ അതില്‍ ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍ വന്നു പറ്റി അറിയപ്പെടുന്നു എങ്കില്‍ ഇതൊരു അസംഭവം തന്നെ. എങ്ങനെയെന്നാല്‍ നമ്മാല്‍ കാണപ്പെടുന്ന ഈ കുടം ഉണ്ടായിട്ടിപ്പോള്‍ ഉദ്ദേശം ഒരു വര്‍ഷത്തിലധികമായിരിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നു. എന്നാല്‍ കാണുന്ന ക്ഷണത്തില്‍ ഉദിച്ചു വിളങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ കുടം കാണുന്നതിനു മുമ്പില്‍ ഇല്ലായിരുന്നു എന്നല്ലാതെ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നുള്ളത് ശുദ്ധ അസംബന്ധം തന്നെ. അങ്ങനെയല്ല, നാം കണ്ടില്ല എന്നേ ഉള്ളൂ. കുടം ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കില്‍ ഇത് ഈ കുടത്തില്‍ കാണുന്ന പഴക്കത്തില്‍ നിന്നും തള്ളിവരുന്നതിലൊരു വ്യവഹാരമാണ്.

ഇത് നില്‍ക്കട്ടെ. നമ്മാല്‍ കാണപ്പെടുന്ന കുടം നാമില്ലാത്ത ദിക്കില്‍ ഇല്ലായിരുന്നു എന്നല്ലാതെ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നു പറഞ്ഞു കൂടാ. അതല്ലാ ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കില്‍ അവിടെ അപ്പോള്‍ കണ്ടതിലൊരാളും കൂടി വേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അതെങ്ങനെ, കാണുന്ന ദിക്കില്‍ കണ്ടവനുണ്ടെന്നല്ലാതെ കാണാത്ത ദിക്കില്‍ കണ്ടവനുണ്ടായിരുന്നു എന്നു പറയുന്നത്? അങ്ങനെ കണ്ടവനില്ലാ എങ്കില്‍ കാണപ്പെടുന്നതുമില്ല. അപ്പോള്‍ ഈ കുടം ഇതിനു മുമ്പില്‍ ഇല്ലായിരുന്നുവെന്നും ഇപ്പോള്‍ ഈ ക്ഷണത്തില്‍ ഉദിച്ചു വിളങ്ങുന്നു എന്നും വെളിവാകുന്നു.

ഇങ്ങനെ കുടം തന്നെ ഇല്ലാതിരിക്കുമ്പോള്‍ കുടത്തില്‍ നിന്നും തള്ളിവരുന്ന "ഈ കുടം ഉണ്ടായിട്ട് ഒരു വര്‍ഷത്തിലധികമായിരിക്കുന്നു" അന്നുള്ള വ്യവഹാരം എങ്ങനെ നിലനില്‍ക്കുന്നു? അതല്ലാ ഇന്നപ്പോള്‍ നിര്‍മ്മിതമായ ഇന്നയിന്ന ലക്ഷണങ്ങളോടുകൂടിയ ഒരു കുടം ഇന്ന ദിക്കിലിരിക്കുന്നു എന്നിങ്ങനെ നാം ഒരു ആപ്തതില്‍ നിന്നു ഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ടു വന്ന് ഇതാ ഇപ്പോള്‍ ആ അടയാളങ്ങളോടുകൂടിയ ഈ കുടത്തെ കാണുന്നു, അതു കൊണ്ടാണ് അന്നു തൊട്ടിന്നുവരെയുള്ള അളവെടുത്തു നോക്കിയതില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഈ കുടം ഉണ്ടായിട്ട് ഒരു സംവത്സരത്തിലധികമായിരിക്കുന്നു എന്നു പറയുന്നത് എങ്കില്‍ അതും ഈ കുടത്തില്‍നിന്ന് ഇപ്പോള്‍ തള്ളിവരുന്നതല്ലാതെ മേല്‍പ്രകാരം ഇതിനു മുമ്പില്‍ ഇല്ലായിരുന്നു എന്നു തന്നെ പറയാം.

അതല്ല നാം തന്നെ പണ്ടൊരിക്കല്‍ കണ്ടിരുന്ന കുടമാണ് ഇത്. അന്നു കണ്ടിട്ടുള്ള അടയാളങ്ങള്‍ എല്ലാം ഇതാ ഇതില്‍ കാണുന്നു. ആ കുടം തന്നെ ഈ കുടം. അതുകൊണ്ടാണ് ഈ കുടം ഉണ്ടായിട്ടിപ്പോള്‍ ഒരു സംവത്സരത്തിലധികമായിരിക്കുന്നു എന്നു പറയുന്നത് എങ്കില്‍ ഇപ്പോള്‍ നമ്മോടുകൂടിയിരിക്കുന്ന ഈ കുടം അപ്പോള്‍ ഇതുപോലെ നമ്മോടുകൂടി ഇരുന്നിരുന്നു എന്നു, ഇടയില്‍ നശിച്ച് ആ ശുദ്ധശൂന്യത്തില്‍ നിന്നും ഇങ്ങനെ നമ്മോടുകൂടി പൊങ്ങിയിരിക്കുന്നു എന്നും വ്യവഹാരം നേരിടുന്നു. അപ്പോള്‍ നാം ഇല്ലാതിരുന്ന ശൂന്യത്തിന്റെ അപ്പുറമുള്ള കഥയെ നാം ഇവിടെ പ്രസംഗിക്കുന്നത് ഭ്രമം കൊണ്ടുതന്നെയെന്നു വരുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍ നമ്മുടെ പൂര്‍വ്വജന്മത്തിലുള്ള കഥയുടെ ജ്ഞാപകം നമുക്കിപ്പോള്‍ ഉണ്ടായിരിക്കണമ് അതില്ലല്ലോ. എന്നാല്‍ അതുപോലെ തന്നെ ഇതും ആലോചിച്ചുനോക്കുമ്പോള്‍ അറിയാം അതല്ല സുഷുപ്തിയില്‍ നിന്നുണര്‍ന്നു വരുമ്പോള്‍ ആ സുഷുപ്തിയുടെ പൂര്‍വ്വാവസ്ഥയിലുള്ള ജ്ഞാപകം ഉണ്ടായിരുക്കുന്നതുപോലെയെങ്കില്‍ അതു വന്ധ്യയുടെ പുത്രന്‍ ഇല്ലെന്നു പറയുമ്പോള്‍ അല്ല അവന്‍ ശശവിഷാണം പോലെ ഉള്ളവനാണെന്നു പറയുന്നതുപോലെ തീരുന്നു.

ഇങ്ങനെ ഒന്നും അല്ലാ എങ്കില്‍ പിന്നെ എങ്ങനെയാണ് ഈ കുടത്തില്‍ ഇപ്രകാരം ഭൂതകാലവ്യവഹാരം നേരിട്ടിരിക്കുന്നത് എന്നു ചോദിച്ചാല്‍ ഈ വര്‍ത്തമാന ക്ഷണത്തില്‍ കുടമുണ്ടായി ഈ വിധത്തിലിരിക്കുന്നതിന് അവകാശം ഇല്ലല്ലോ എന്നുള്ള ഊഹം ഊള്ളില്‍ നിന്നും തള്ളി വെളിയില്‍ വന്ന് കുടത്തില്‍ വീണ് ഇതില്‍ പൂര്‍വ്വകാലീനമായ വ്യവഹാരത്തെ തൊടുത്ത് ഇങ്ങനെ അസംബന്ധമായി വ്യവഹരിക്കുന്നതല്ലാതെ വേറെ ഒന്നുമല്ല. അത് എങ്ങനെയെന്നാല്‍ സ്വപ്നത്തില്‍ നാം ഒരു വൃക്ഷത്തെ കണ്ടു ചെന്നു അടുത്തു നിന്നുകൊണ്ട് ’ഹാ! ഈ വൃക്ഷമുണ്ടായിട്ട് ഇപ്പോള്‍ ഒരു നൂറു സംവത്സരത്തിലധികമായിരിക്കുന്നു’ എന്നു ഉദ്ദേശിക്കുന്നു എങ്കിലും ഇപ്പോള്‍ നോക്കിയാല്‍ ഇന്നലത്തെ സ്വപ്നത്തിലുള്ള വൃക്ഷത്തില്‍ കണ്ട നൂറു സംവത്സരത്തിന്റെ പഴക്കം അസംബന്ധമെന്നും വൃക്ഷം അപ്പോള്‍ സ്വപ്നദൃഷ്ടിയില്‍ നിന്നു വെളിയില്‍ തള്ളിവന്നിരുന്നു കണ്ടതെന്നും സ്വപ്നം
ഭൗതികമായി വെളിയിലുണ്ടായിരുന്നതല്ലെന്നു വെളിവാകുന്നു.

അതുപോലെ ഈ കുടവും ഇപ്പോള്‍ കണ്ണില്‍ നിന്നു വെളിയില്‍ തള്ളിയിരുന് കാണുന്നതല്ലാതെ ഭൗതികമായി വെളിയിലിരിക്കുന്നതല്ല എന്നു വിശദമാകുന്നു. ഇനി ഇതുപോലെതന്നെ മറ്റുള്ള വിഷയങ്ങളും അതാത് ഇന്ദ്രിയങ്ങളില്‍ നിന്നും അപ്പോഴപ്പോള്‍ വെളിയില്‍ തള്ളിവരുന്നു എന്നുള്ളത് പറയണമെന്നില്ലല്ലോ.

ഹാ! കൊള്ളാം ശരി ഇപ്പോള്‍ ശരീരാദി സകലപ്രപഞ്ചവും ഉള്ളില്‍നിന്നും വെളിയില്‍ തള്ളിവരുന്നു എന്നുള്ളത് നല്ലവണ്ണം അനുഭവമായി. എങ്കിലും ഇതിനും ഒരു സംശയം കൂടിയിരിക്കുന്നു. അതെന്തെന്നാല്‍ തേജോമയങ്ങളായിരിക്കുന്ന ഇന്ദ്രിയങ്ങളില്‍ നിന്ന് തമോമയങ്ങളായ വിഷയങ്ങള്‍ വരുന്നു എങ്കില്‍ ഇതില്‍ സൂര്യങ്കല്‍നിന്നും ഇരുളുപൊങ്ങിവരുന്നു എന്നുള്ള വിരോധം നേരിടുന്നു. അതുകൊണ്ട് അങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൂടാ. പിന്നെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളോടുകൂടി വരുന്നതിനു വല്ല ന്യായമുണ്ടോ എന്നു നോക്കിയാല്‍ അതും കാണുന്നില്ല. എന്തെന്നാല്‍ അങ്ങനെയെങ്കില്‍ ഇരുളും വെളിവും കൂടി ഒരു ദിക്കിലിരുന്ന് ഒരു സമയം പൊങ്ങിവരുന്നു എന്നു പറയണം. അത് ഒരിക്കലും നടപ്പുള്ളതല്ല.

അയ്യോ, ഇത് എന്തോന്ന് ഇന്ദ്രജാലമാണ് ഈ പ്രപഞ്ചം! വെളിയില്‍ കാണുന്നതുമല്ല ഇന്ദ്രിയങ്ങളില്‍ നിന്നു തള്ളി വരുന്നതുമല്ല, ഇന്ദ്രിയങ്ങളോടുകൂടി വരുന്നതുമല്ല. തിന്നെ എങ്ങനെയാണ് ഇപ്രകാരം നിര്‍ഹേതുകമായി കാണപ്പെടുന്നതെന്നു ചോദിച്ചല്‍ അത് അവിചാരദശയില്‍ കാനല്‍ജലം പോലെ തോന്നുന്നതല്ലാതെ വിചാരിച്ചുനോക്കുമ്പോള്‍ ഇതെല്ലാം ശുദ്ധചിത്തായിത്തന്നെ വിളങ്ങുന്നു. അത് എങ്ങനെയെന്നാല്‍ ഒരു കയറ്റിന്‍കണ്ടത്തില്‍ കല്പിതമായിരിക്കുന്ന നാഗം വെളിച്ചം വരുമ്പോള്‍ അധിഷ്ഠാനമായ കയറ്റില്‍ത്തന്നെ മറയും. അപ്പോള്‍ മുമ്പില്‍ ’ഇത് നാഗം’ എന്നിങ്ങനെ ഇദംവൃത്തിയാല്‍ ഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന കല്പനാനാഗത്തില്‍ നിന്ന് വിട്ട് കണ്ണു ആ കയറ്റില്‍ തന്നെ പറ്റിനിന്ന് വിളങ്ങുന്നതുപോലെ ’അവിചാരദശയില്‍ കാണപ്പെടുന്ന ഈ ശരീരാദി പ്രപഞ്ചം മുഴുവനും ഇപ്രകാരം നിഷ്കാരണമായി അഖണ്ഡചിന്‍മാത്രമായിരുക്കുന്ന ബ്രഹ്മത്തില്‍ ഇരിക്കുന്നതിനു ഒരിക്കലും അവകാശമില്ല’ എന്നിങ്ങനെ ചിന്തിച്ചു ചിന്തിച്ചുണ്ടാകുന്ന ബോധോദയത്തില്‍ ഇതൊക്കെയും അധിഷ്ഠാനമായ ബ്രഹ്മത്തില്‍തന്നെ മറയുന്നു. അപ്പോള്‍ ഇതിമുമ്പില്‍ കണ്ടിരുന്ന കല്‍പിത പ്രപഞ്ചത്തില്‍ നിന്നും വിട്ട്, നിരാധാരമായിരിക്കുന്ന ഇദംവൃത്തി ഊര്‍ദ്ധ്വമുഖിയായി ജീവബോധത്തോടുകൂടെ അഖണ്ഡചിത്തില്‍ ലയിച്ചു ചിത്തു മാത്രമായി വരുന്നു.


പിന്നെയും പൂര്‍വ്വവാസനകള്‍ പെരുത്തു പണ്ടത്തെപ്പോലെ പ്രപഞ്ചം തോന്നും. ഇതും മേല്‍പ്രകാരം ആപാദചൂഡം ചിന്തിച്ചു ചിത്തിലൊടുക്കി ചിത്തായി നില്‍ക്കണം. ഇങ്ങനെ ചെയ്തു ചെയ്തു വരുമ്പോള്‍ അശുദ്ധവാസന ക്ഷയിച്ചു ആധാരമില്ലാതെ ശുദ്ധവാസനയില്‍ തന്‍മാത്രയില്‍തന്നെ അടങ്ങി, ഈ രണ്ടു വാസനകളിലും ബന്ധിച്ചിരുന്ന അഹങ്കാരിയും കെട്ട് പൂര്‍ണ്ണമായി നില്‍ക്കും. ഈ സ്ഥാനം ചിത്തുമല്ല, ജഡവുമല്ല, സത്തുമല്ല, അസത്തുമല്ല. സുഖദുഃഖാദികളായ ദ്വന്ദ്വങ്ങള്‍ ഒന്നുമല്ല. ഇങ്ങനെ അനിര്‍വചനീയമായിരിക്കുന്ന ഇതില്‍നിന്നും സൃഷ്ട്യാദികള്‍ നടന്നും കൊണ്ടിരിക്കുന്നതുതന്നെ അത്യാശ്ചര്യം! ഇതിന്റെ മാഹാത്മ്യം അല്പബോധികളായ ആത്മാക്കള്‍ എന്തറിയുന്നു!

ഹാ ജയ ജയ നടേശ! നടേശ!

 ഗദ്യപ്രാര്‍ത്ഥന
കാണപ്പെടുന്നതൊക്കെയും സ്ഥൂലം, സൂക്ഷ്മം, കാരണം എന്നീ മൂന്നു രൂപങ്ങളോടുകൂടിയതും പരമാത്മാവില്‍ നിന്നുമുണ്ടായി അതില്‍തന്നെ ലയിക്കുന്നതുമാകുന്നു. അതിനാല്‍ പരമാത്മാവല്ലാതെ വേറൊന്നുമില്ല. സകല പാപങ്ങളെയും നിശിപ്പിക്കുന്ന - വറുത്തുകളയുന്ന - പരമാത്മാവിന്റെ യാതൊരു സ്വരൂപം എന്റെ ബുദ്ധിയില്‍ തെളിച്ചു നല്ല വഴിയേ കൊണ്ടുപോകുമോ, ധ്യാനിക്കേണ്ടതായ പരമാത്മാവിന്റെ ആ ദിവ്യരൂപത്തെ ഞാന്‍ ധ്യാനിക്കുന്നു. അല്ലയോ പരമാത്മാവേ! ഇപ്രകാരം ഇടവിടാതെ എനിക്ക് അങ്ങയെ ധ്യാനിക്കുന്നതിനും അങ്ങയുടെ പരമാനന്ദം ലഭിക്കുന്നതിനും അങ്ങയുടെ അനുഗ്രഹം എന്നില്‍ ഉണ്ടാകണമേ!

അല്ലയോ ദൈവമേ! കണ്ണു കൊണ്ടു കാണുന്നതൊന്നും നിത്യമല്ല. ശരീരവും നീര്‍ക്കുമിളപോലെ നിലയറ്റതാകുന്നു. എല്ലാം സ്വപ്നതുല്യമെന്നല്ലാതെ ഒന്നും പറയുവാനില്ല. നാം ശരീരമല്ല, അറിവാകുന്നു. ഇനി ഇതൊക്കെയും ഇല്ലാതെ പോയാലും നാം ഇപ്രകാരം പ്രകാശിച്ചുകൊണ്ടുതന്നെയിരിക്കും. ജനനം, മരണം, ദാരിദ്ര്യം, രോഗം, ഭയം ഇതൊന്നും നമ്മെ തീണ്ടുകയില്ല. ഇപ്രകാരം ഉപദേശിക്കപ്പെടുന്ന തിരുവാക്കുകളെയും ഈ തിരുവാക്കുകളുടെ ഉപദേഷ്ടാവായ പരമാത്മാവിനെയും ഞാന്‍ ഉണര്‍വ്വിലും ഉറക്കത്തിലും ഇടവിടാതെ എല്ലായ്പോഴും ചിന്തിക്കുമാറാകണമേ! നീ എന്റെ സകല പാപങ്ങളെയും കവര്‍ന്നെടുത്തുകൊണ്ട് എനിക്ക് നിന്റെ പരമാനന്ദം നല്‍കേണമേ! എന്റെ ലോകവാസം കഷ്ടപ്പാടുകൂടാതെ കഴിഞ്ഞികൂടുന്നതിനും ഒടുവില്‍ നിന്റെ പരമപദം പ്രാപിക്കുന്നതിനും നിന്റെ അനുഗ്രഹം എന്നില്‍ ഉണ്ടാകണമേ!
http://srinarayanagurucompleteworks.blogspot.com/